Parkeren op eigen stoep

Het was de afgelopen tijd best een beetje gedoe om elke dag tussen Amsterdam en Haarlem heen en weer te pendelen. Want Haarlem heeft haast geen parkeerplekken in het centrum, en de plekken die er zijn kosten serieus geld per uur. Nou hebben wij toevallig een parkeergarage in onze achtertuin staan, dus dat is op zich niet gek. Maar ook daar is het parkeren bepaald niet gratis. Dus reed ik elke dag eerst met de auto naar het huis, laadde daar de spullen uit die ik in huis nodig had en reed dan met de auto naar een buitenwijk waar het gratis parkeren is. Mijn fiets had ik daar al staan, reed daarmee naar huis, en ’s avonds herhaalde zich dat in omgekeerde volgorde.

Vanaf vandaag hoeft dat niet meer. We hebben een parkeervergunning. Een tijdelijke, voor drie maanden, want tegen die tijd dienen we in Haarlem ingeschreven te staan, maar wie dan leeft…

We hebben niet alleen een tijdelijke parkeervergunning, we hebben zelfs een heel bijzonder pasje gekregen. Alle straten in de binnenstad zijn met elektronische paaltjes afgesloten. Bewoners kunnen een pasje krijgen, waarmee die paaltjes open kunnen. Maar dan moeten ze wel eerst door een strenge ballotage. “Waarom vindt u dat u zo’n pasje nodig hebt?” Dat was in ons geval heel eenvoudig: “de komende maanden moeten wij ivm de verbouwing materialen kunnen afleveren, en daarna met enige regelmaat onze invalide vader kunnen halen en brengen”. Sorry meneer Bos.