Op de valreep bijna een vloer gekocht

Het was een pittige dag. Ik had mijn laatste dag bij Makro voor de vakantie en onze vloerenman belde deze week dat in het Arsenaal te Naarden vandaag een stuk vloer in onze kleur zou arriveren.

Om 1530 racete ik op de fiets naar huis, Hessel kwam aanrijden met de auto en hup naar Naarden. In de auto bespraken we de strategie. In het geval we deze zouden kiezen, voor zowel boven als beneden zou een gesprek over de financiën volgen. Dat had Hessel al zorgvuldig voorbereid. Twee jaar geleden hadden we deze vloer gezien in Alphen ad Rijn en koste die bedrag x per m2. Nu was bedrag x inmiddels verhoogt met % , wat neer zou komen op een verhoging van de prijs waarvoor we 2 jaar geleden de bovenvloer gratis zouden hebben. Dat vonden wij wat te gortig. Hessel had papieren met exacte maten voorbereid en een tweede papier met prijzen.

Eerst gingen we alles in alle rust bekijken. We besloten dat dit de kleur, de houtsoort en net bedrijf was waar we mee in zee wilden. Toen begon het gesprek over de kosten. Liever zou ik weg zijn gegaan, maar die optie was er niet. Ik bleef dus als amechtige gedweee vrouw naast Hessel zitten. Een groot gevoel van medelijden met de gesprekspartner overvalt me op dit soort momenten. Hessel bouwt het gesprek ragfijn op, heeft zich op alle reacties voorbereid en hij benaderd zijn prooi als leuk langoor konijn, maar is feitelijk een panter die op zijn doel af gaat. Het blijft allemaal reuze respectvol en vriendelijk. Maar wij gaan geen cent teveel betalen. De gesprekspartner heeft dat meestal ook vrij snel door en geeft zich gewonnen, maar voelt zichzelf ook winnaar. Precies zoals het hoort.

Het ziet er zo uit:

Om 1800 waren we klaar. Het definitieve voorstel wordt ons toegestuurd. Wij stapten in de auto, ik tolde inmiddels van vermoeidheid, en we kwamen in een onmenselijke file. Om 20.00 waren we thuis. Snel eten en mn koffer pakken.

Tijdens het inpakken van mijn koffer dacht ik aan iets belangrijkers. Ik wil nog een belofte inlossen. Het zit zo.

Mijn geweldig leuke vriendin E.K. te BiW is ongeveer twee jaar geleden gestruikeld toen ze voor de lol achter haar kleine zoontje aanrende. Ze viel. En opeens stopte het leven zoals ze dat kende. Ze had een zenuwbeschadiging opgelopen en haar hersenen waren totaal geklutst geraakt. Alsof ze het paleis op de Dam was, in het donker, waar vroeger alle lampen branden achter de ramen. En nu was het helemaal donker. De lichtjes gingen niet meer aan.

Ze heeft in Nederland allemaal behandelingen gehad, en soms flikkerde een lichtje op. Maar de ramen bleven vrijwel donker. Ze kon niet tegen licht, tegen contact, tegen niks. Het leven van haarzelf en haar gezin veranderde totaal en stond volledig in het teken van deze nieuwe situatie. Wel las ze dagelijks ons blog, voor zover ze kon lezen, als een soort lijntje met de buitenwereld.

Door heel veel te oefenen trainde ze haar hersenen om gedeeltelijk weer ‘aan te gaan’ Alsof je heel vaak aan het lichtknopje moet bewegen. Soms schoot er een lamp aan en was een raam verlicht. Maar echt opschieten deed het niet. Het was een wanhopige situatie. Ze hoorde dat in Utah een instituut was voor mensen met deze problemen. Daar is ze geweest de afgelopen maand. En na heel veel behandelingen en oefenen… schoten er lampjes in haar hoofd weer aan en kwamen er verbindingen tot stand. Nu straalt er weer licht door heel veel ramen. Het is ongelooflijk. Ze was zo blij dat ze in haar pyjama buiten stond te dansen in Utah.

Morgen is ze jarig. En geeft ze voor een heel klein groepje vrienden een etentje thuis. Dat is al heel lang niet meer voorgekomen en dus super speciaal. Helaas kunnen wij niet, wegens dat we met vakantie gaan. E.K. kon ons dat vergeven mits ik er een blog over zou schrijven. Dus E.K. deze is voor jou. We zijn ongelooflijk trots op je een heel blij voor jou en je man PvD en je zoontje S. We wensen je bij deze een geweldige verjaardag (doe niet te druk..)  en een heerlijk nieuw jaar. Alle liefs van H en A te A maar binnenkort te H. X