Op de plaats rust

Deze week gingen alle werkzaamheden in volle vaart door. Zoals u misschien nog weet van het vorige blog, zijn er activiteitengroepen op drie projecten. Eigenlijk vier trouwens.

Het theater wordt aan de binnenkant gestuced door het het Poolse stucteam. Zij starten om 7.00 en knallen tot 18.00 feitelijk non stop door, zes dagen per week. Beetje warm en drukkend weer? Geen enkel probleem voor hen. Ik vind het adembenemend.

Er is ook de muur van de buren die afgebikt, geïsoleerd, gestuced en geschilderd wordt en gaat worden, om verdere champignon- en bloemkoolvorming in het beeldige nieuwe trappenhuis van de buren te voorkomen. Een steiger is nodig op de locatie. Rara, hoe krijgen we die daar? Via onze theater tuin dan maar, via het terras van onze lieve buurvrouw Marqit.

Dit is hieronder even een fast forward dat de steiger dus staat, en de donkere platen zijn isolatieplaten. De rottende ombouw van de schoorsteen kan wegblijven, het wordt gewoon een blote buis. Beetje New York city achtige uitstraling zullen we maar zeggen.

Hier ziet u dezelfde situatie maar dan met de eerste stuclaag. Dit wordt volgende week nog geschilderd en verder afgewerkt natuurlijk.

Dan was er tegelijkertijd ook nog de badkamer van onze bovenbuurman. Daar is het dak vervangen en het plafond en de muren geverfd.

Allerlei kleine tegeltjes waren door de tijd heen al losgelaten, dus die zijn vernieuwd en gerenoveerd. Daarbij is de douchecabine voor een groot deel opnieuw opgebouwd, omdat de muren door de lekkages krom waren gaan staan. Tussendoor is een hele waslijst van kleine dingen, zoals klemmende ramen, scheve deuren en tal van andere ditjes en datjes bijgewerkt. De buurman zou vrijdag om 17.30 terugkomen. Hou deze info even vast.

Afgelopen donderdag kwam ook Harry Pierik de tuinarchitect langs, op ons verzoek, om te kijken of we het goed deden qua onderhoud. Harry keek. En zag dat het goed was.

Tegelijkertijd komt ook, op zijn eigen tijd en wanneer het schilderwerk er om vraagt, onze Murad langs om de pui af te maken. Hij zou eerst enkel de pui beitsen en dan in het voorjaar in de lak zetten, maar het lijkt erop dat alles voor de winter gereed komt. Zoals u ziet ontstaan er drie tinten bruin.

Het komt er uiteindelijk zo uit te zien, maar dan nog een tandje mooier. Het geheel past heel mooi bij de onderste kleur RAL die de gevel krijgt. O, a propootjes, die staalproducent is deze week ook langs geweest om de gevel in te meten, maar daarvan hebben we nu geen foto.

De gevel wordt dermate mooi en het geheel van de werkzaamheden zien er zo ‘onder controle’ uit, dat bijna alle voorbijgangers en buren uit de straat iets willen zeggen als Hessel buiten is. Het is voor mij niet goed mogelijk om aan de tafel aan de voorkant te werken als Hessel buiten zit, want ik ben te nieuwsgierig om niet te proberen te luisteren. Het is niet correct om iedereen te fotograferen, maar ik had er op een ochtendje al 12. Het heeft in deze woelige tijden in de wereld, ook iets troostrijks vind ik, dat mensen inzet en schoonheid en vakliefde waarderen en dit ook uitspreken.

Terug naar de vrijdag. Wij hadden om 1800 een diner in Amsterdam Noord, waar wij gewassen, gestreken en met parfum op dienden te verschijnen. De buurman zou om 17.30 thuiskomen. De Polen zouden om 15.30 al hun materialen uit het appartement hebben gehaald (maar waren nog bezig met de muur van de buren en het leggen van mozaïek tegeltjes). Het appartement zou schoon opgeleverd worden. Ik stond vanaf 12.00 uur al klaar met mijn moppen, stofzuiger, doekjes, diverse schoonmaakmiddelen. Het zou een race tegen de klok worden. Dat werd het ook. In 1 uur en 25 minuten is het hele appartement van boven tot onder afgenomen, gezogen gedweild, alle meubels op z’n plek tot en met het trappenhuis aan toe. Hessel heeft hiervan bewust geen foto’s genomen omdat ik een totaal doorweekt verbeten monster was geworden en niet kon rusten voordat de laatste plantenpot weer schoon op z’n plek stond. Ik zou liever verrekken dan dat de buurman niet fijn thuis kon komen. Dat is trouwens ook gebeurd; het was voor hem heel fijn thuiskomen.

Wij waren stipt op tijd op het feestje in Amsterdam Noord. Bij Barracuda. Want wij zijn wel oud, maar ook best hip. Toen we thuiskwamen lag er een grote plas water op de salontafel. Ik dacht dat de poes een vaasje had omgegooid, maar die stond nog rechtop. Hee, apart, de bank is ook nat, hee, het kleed eigenlijk ook, hee wat krijgen we nou: behoorlijk heftige lekkage.
Eerlijk gezegd: dat was net iets te veel voor ons. Het had dus in Haarlem knalhard geregend. Boven ons is het terras van de buurman, waar nu ook zeil lag en allerlei spullen van de Poolse vrienden. Op de afvoer van het terras komen de volgende waterstromen uit: het dak van Mel de andere buren, het badkamerdak van buurman, het terras van buurman. Deze Niagara falls hadden een weg gezocht, omdat het gewone wegloopje wat vol zat. Door ons plafond dan maar! Inmiddels is alles weer in orde trouwens.

Zaterdag stonden alle Poolse vrienden vanaf 7.00 weer op de steigers. Omdat Hessel door alle werkzaamheden alles in z’n bol moet houden, wordt hij elke dag een uur vroeger wakker. Dus er is wel sprake van een zekere moeheid.

Vandaag, zondag hebben we besloten niks te doen.

Er draait een was en ik kan de volgende erin doen, of niet.

Een vlinder zit op de struik.

Ik kan de salontafel opnieuw inrichten. Of niet.

De boeken etc liggen nog rustig te drogen.

De poes doet ook niks vandaag.

Ik zou de hal voor de negentigste keer kunnen opruimen. Of niet.

Wat zeker is, is dat wij al het nieuwe boek van Ottolenghi hebben en wij zeker de aankomende week Comfort food eten!

Wat ook zeker is, is dat wij gisteren 12 jaar verkering hadden. En we er nog minstens 12 aan vast plakken.