Ontspanning en sensatie

Zaterdag was de mooiste dag van de week qua weer, dus wij wilden heel graag naar het strand, voor een stukje algehele ontspanning. We wisten niet helemaal hoe het zou gaan qua verkeer op de weg en parkeerplaatsen, dus we besloten op de fiets vanuit Haarlem te gaan. Het leek mij zo leuk om dan na een stranddag in Haarlem te eten -net echt!-. Hessel vond dat ook een onwijs leuk idee. De kookplaat is nog niet aangesloten (…). Ik maakte daarom het eten (Ottolenghi Simpel p. 193) vrijdag, zodat het zaterdag in Haarlem in de magnetron kon. Die doet wel.

Aangekomen in Haarlem moest ik natuurlijk eerst het aanrecht blad bewonderen. En het hele aanzicht van de keuken. Het is echt fantastisch, matglans.

Hessel zag helaas een ongerechtigheid in het blad, wat hij ook vrijdag al had gezien. Het stoort hem enorm. Er zitten een soort veeg-achtige aanzet in het gedeelte bij de wasbak.

De plek des onheils ziet er zo uit:

Ik dacht dat we naar het strand gingen, maar Hessel was even helemaal in beslag genomen door het blad. Dus ik drentelde naar buiten om even te kijken of alles onder controle was in m’n kruidentuintje en bedacht me dat na 1 x koken door mij, het hele blad wel wat ‘ongerechtigheden’ op zou lopen. Dromerig drentelde ik weer naar binnen en zag dat Hessel inmiddels een vlammenwerper had gepakt om de plek te bestrijden. Dat kan namelijk met epoxy.

En dit alles terwijl ik al klaarstond met de strandtas… Hij pakte nog een stuk hout, legde die op de plek en sloeg er met een hamer op. Het hielp in principe niet. Maandag belt hij de epoxy-man voor advies. Het komt sowieso goed.

Dan was het wel handig om even de tijdelijke kraan te monteren, dan was er in ieder geval water als we thuis kwamen.

Met mijn strandtas aan mijn ene schouder en de windtent aan de andere, hield ik even de kraan vast terwijl Hessel ‘m in het kastje aansloot (dat is dus de bovenste foto).

Men zegt wel eens dat als je tegen een vrouw zegt “we gaan nu”, dat ze eerst nog haar haar moet föhnen, make-up moet doen en haar sleutels zoeken; Hessel verbouwt nog even een keuken in die tijd. Maar het gaf allemaal niet want we hadden toch een vrije dag.

Hup op de fiets naar Zandvoort. Op het NOS journaal zeiden ze dat de treinen naar Zandvoort te vol waren, maar ter plekke was geen kip te bekennen. Zelfs de parkeerplaatsen waren leeg. We bleven tot een uur of 17.30. Daarna op de fiets terug naar huis.

Daar gingen we net doen alsof we er wonen. Dat is in ons (mijn) geval: op de bank liggen en snacken.

Vervolgens moest er even ‘gekookt’ worden.

Daarna gingen we in de keuken eten. Het is ongelooflijk hoe gezellig die nu al is. En zo stil! Niet normaal zalig hoe stil het is in ons huis.

Het leven in Haarlem smaakt in alle opzichten naar meer. Het was echt een superleuke dag! We hopen dat onze lezers ook een heerlijk weekend hebben. Veel liefs, A.