Ondertussen bij de buren

We hebben onze wasmachinekamer al weer zo lang in gebruik, dat we bijna vergeten zouden zijn dat het vroeger een “filmbespreekcabine” van onze buren was. Het Theater. Wat eens in de zoveel tijd gekeurd moet worden door de brandweer en door andere nuttige bedrijven. De laatste elektra keuring vond vorige week plaats. En wat ontdekte men? Dat er nog stroom liep naar ons wasmachinekamertje. En dat mocht niet. Want als er brand zou zijn, en de brandweer zou alle stroom uitschakelen en alles vol met schuim spuiten, dan zou die spookspanning tot grote problemen kunnen leiden.
Vanmorgen vroeg waren de elektriciens uitgerukt, om eens haarfijn uit te gaan zoeken hoe de leidingen liepen, en om ons van de buren af te koppelen. Ze waren vroeg, omdat ze absoluut niet wilden werken tijdens de openingstijden van het theater. Alles moest dus voor elf uur in kannen en kruiken zijn. Het leek mij een uitgelezen gelegenheid om het buurpand eens rustig te gaan inspecteren.

Loopt u even mee?

Op de foto hierboven zien we de winkel. Hier kom je vanuit onze straat het pand binnen. Aan de toonbank links koop je je dagkaart, waarmee je links achterin een gang mag betreden, met een rijtje cabines.

In deze cabines worden geloof ik natuurfilms naar keuze vertoond. Ik heb onderstaande foto nogal onhandig van achter naar voren genomen, we kijken nu dus weer richting straat, naar de winkel waar we net uitkwamen. Deze cabines grenzen aan de achterste helft van onze woonkamer.

Lopen we verder door, dan komen we in de bioscoopzaal. Het beeld spreekt denk ik voor zichzelf. Hier zijn we ter hoogte van onze gang, vlak naast het scherm is onze WC.

Aan het eind van de bioscoopzaal is er weer een deur, die uitkomt op het sfeervolle ontmoetingsplein. Als we meteen door de deur scherp naar rechts kijken, dan zien we het volgende:

Twee elektriciens die recht boven de witgestuukte voormalige deur naar onze wasmachinekamer een gat in het plafond aan het zagen zijn. Zij hopen daar de electraleiding te vinden die afgesloten moet worden.
Terwijl zij doorzagen, lopen wij verder. Links achter op het plein is daglicht te zien. Daar zit de nooddeur naar de steeg achter ons huis, die ik stiekem open had gezet om wat extra licht voor de foto’s binnen te krijgen.
We gaan rechts de trap op. Na een tree of zes maakt de trap een bocht naar links; we kunnen omhoog naar de eerste etage kijken.

Boven aangekomen is er rechts een klein nisje, met een stoel erin. Dat nisje hoort bij onze aankoop, en staat op de nominatie om door ons gesloopt te gaan worden. Voorlopig staat er nog een bankje, wat wij soms vanuit de tuin een beetje horen kraken.

Kijken we de andere kant op, naar links, dan zien we de herenrecreatiezaal. In de linkerwand zit het raam wat deze zomer soms openstond, en waardoor wij, vanuit onze slaapkamer, sigarettenrokende mannen konden zien. Er zit nu een rolluik voor, wat op ons verzoek vergrendeld is. Geen peuken meer op ons dak.

We weten genoeg. Snel wegwezen hier, de trap af

en via de winkel weer naar buiten.

Frisse lucht.

De elektramannen hadden ondertussen niet stilgezeten. De leiding was niet te vinden. Mocht er misschien een gaatje in ons plafond gemaakt worden? Natuurlijk mocht dat. Netjes met de lineaal werd er een vierkant getekend op het plafond van ons wasmachinekamertje en er werd een gat gezaagd.

Gelukkig, daar was de leiding dan toch. Hij bleek naar de hoek te lopen. In dezelfde hoek van het theater hing een TV monitor, en ja hoor, achter die monitor vertrok onze leiding. Afgekoppeld, opgeruimd, nog een kopje koffie en wat sterke verhalen later en de mannen waren weer vertrokken.

Ikzelf kwam na al deze avonturen niet meer echt lekker op gang. Ik heb twee gipsplaten tegen onze trapgatmuur gelijmd, nog maar een keer wat deuren neergezet om te zien hoe het zou voelen als dat een logeerkamermuur was, en ben lekker vroeg naar huis gegaan. De rest maken we over een paar weken af.

Want ja, ik heb afscheid van het huis genomen. Morgen sta ik weer eens een keer op een filmset, zaterdag kopen we met een beetje geluk een trap in Ede en blijven daar dan in een heel leuk hotel slapen, zondag fietsen we wat over de Hoge Veluwe, en maandag ben ik gevlogen.

Wie weet gaat Annie de komende tijd nog leuke dingen in ons huis meemaken, dan komt daar natuurlijk een verslag van, en anders, ja anders is dit voorlopig even het laatste blogje. Over een kleine maand zijn we er weer. Tot dan!