Nooit meer “pas op de buizen” zeggen

Het was altijd raak. In de deuropening van ons halletje naar de woonkamer moest je goed opletten, anders struikelde je geheid over de verwarmingsleidingen die daar boven de vloer aangelegd waren. Het waren leidingen van het oude CV systeem, die tijdelijk kunstmatig opgehoogd waren toen de gietvloer gestort ging worden. Iedereen die op bezoek kwam, moest er uitgebreid voor gewaarschuwd worden.

Onze anhydriet vloer ligt alweer 11 weken te drogen, en het zand-cement in de gang is ook alweer 9 weken oud. Nu moet anhydriet minstens 2 weken drogen, en zand-cement 4 weken, voordat je een vloerverwarming voor de eerste keer mag aanzetten, dus die tijd hebben we inmiddels met gemak overbrugd. Eerst de verbouwing van het bovenhuis, daarna onze vakantie, het was nu echt de hoogste tijd voor actie.

Bart was al om 8 uur in het huis, ik kwam om 10 uur aankakken, precies op tijd om het magische moment mee te maken. Het was feitelijk reuze simpel, er werden twee kranen opengedraaid, er werden twee thermostaten gemonteerd, de stekkers gingen in het stopcontact, en heel zachtjes zoemend kwam de vloerverwarming tot leven, maar het voelde als een groots moment.

We zijn nu aan het opstookprotocol begonnen. Bij warmte zet een vloer uit, bij afkoeling krimpt hij weer. Dat proces moet de eerste keer heer zorgvuldig begeleid worden. Vandaag hebben we temperatuur van het instromende water op 20 graden afgesteld. Morgen ga ik dat verhogen tot 25 graden, en zo elke dag 5 graden erbij, totdat de watertemperatuur 40 graden is. Dan gaan we voor elke centimeter die de vloer dik is een dag op 40 graden blijven. Onze vloer is 7 centimeter, ergo een volle week 40 graden. Daarna schroeven we de watertemperatuur met 5 graden per dag terug, totdat de hele vloer weer koud geworden is.
Ik meende vandaag tegen het einde van de dag al iets van warmte te merken, dus dat belooft een tropisch weekje te worden, volgende week.

Om Bart niet steeds op zijn vingers te kijken, hij moest ook nog wat laatste klusjes aan de waterleiding afmaken, ben ik wat klein werk in de woonkamer gaan doen. Ons raamkozijn bij de straat was vroeger de etalage van een bioscoop. Indertijd had men spiegels aan de wanden, en ook aan het kozijn gelijmd. Nu ons venster zo fraai begint te worden, met het nieuwe bovenlicht, vond ik dat ook de laatste restjes spiegel verwijderd moesten worden. Met hulp van Annies verfbrander kon ik de lijm wat zachter maken, en daarna heb ik met m’n Festool Vecturo OS 400 EQ oscillerende multitool alle stukjes glas kunnen loszagen. Het lijkt misschien of ik gesponsord wordt door Festool, zo vaak heb ik het erover. Was het maar waar. Ik ben als ik aan het werk ben zo ontzettend blij dat ik aan het begin van de klus besloten heb om alleen maar met hele goede apparatuur te werken, dat ik er daarom af en toe over schrijf. Zonder die malle machine had ik echt helemaal nooit het spiegelglas van de kozijnen af gekregen. Met het schone kozijn, zijn de allerlaatste herinneringen aan het bioscoop/tatoo-venster definitief verdwenen. Het gaat steeds meer op een woonhuis lijken.

Bart was al na de lunch weer weg. En ik raakte toen zo enthousiast van de gedachte dat we EINDELIJK een warm huis gingen krijgen, dat ik meteen besloot om de hele oude CV installatie te gaan slopen. Alle leidingen zijn nu weg, en alle radiatoren zijn van de muur. Die krengen zijn hopeloos zwaar, maar het was echt bevredigend om ze uiteindelijk op een stapeltje als oud ijzer bij de deur te zien staan.

Zelfs de ruimte bij de eettafel kreeg een nieuw elan, zo zonder dat oud metaal aan de wanden links en rechts. (de natte vlek bij de deur werd veroorzaakt door een laatste guts water die onverwacht uit de leidingen kwam stromen, maar dat droogt wel weer op)
En zo kunnen we weer zonder gevaar bezoek ontvangen. Haarlemmers, Heemsteders, andere belangstellenden, waar blijven jullie? De koffie staat klaar.