Nog een kwartiertje

en dan zijn ze weer weg. Vloedgolf Polen is over ons heen geraasd, heeft er een enorme zooi van gemaakt, en laat alles spic en span achter.

De afgelopen dagen is er vooral met “gezakte bouwmaterialen” gewerkt. Zo noemen ze in de Bouwmaat alle mortels en gipsen.

De gipsen zijn er in enorme hoeveelheid doorheen gegaan binnen in het Theater. 59 zakken van 25 kilo Knauf MP75. Dat is eigenlijk een machinepleister, maar elke stukadoor die met de hand werkt, wil tegenwoordig ook niks anders.

Eerst het plafond, daarna de laatste wand.

Vandaag hebben ze de laatste hoekjes en gaatjes gedaan. Stoppenkast, het tochthalletje, makkelijke stukjes.
Maar ook, niet geheel onbelangrijk, de binnenkant van onze eigen nieuwe pui. Daar komt nog een behangetje op en dan zou je niet meer weten hoe het vroeger was.

En zo hebben we nu een van top tot teen gestuukt Theater. Het zal nog wel even duren voordat de laatste gipsresten van de vloer zijn, maar het ziet er spectaculair uit.

Buiten is het vensterbankproject afgerond. Darek heeft 3 vensterbanken vervangen en in de menie gezet.

Eergisteren was hij voor het laatst bij ons. Als afscheidswerkje heeft hij ook nog even snel een brievenbus gemaakt.
Dat bleek nodig te zijn. Want wat was er gebeurd? We kregen een alarmerend bericht van de waterleidingen. Ze wilden een brief afleveren, maar dat was niet gelukt. Want er zat geen brievenbus in het Theater. Nu konden ze ons dus niet bereiken. Hoe ze ons dat lieten weten? Per Email. Lekker bezig daar bij die waterleidingen.

De deur is er even uitgehaald en door Darek behandeld.

Kom maar op waterleidingen, we zijn klaar voor jullie belangrijke post.

Maandag komen de mannen van het staalbedrijf. Die gaan dan een frame lassen, waar de staalconstructie aan opgehangen gaat worden. We hebben allemaal een idee hoe die constructie er uit gaat zien, maar er was nog één missend puzzelstuk. Hoe moet dat staal boven aan de gevel aansluiten.

Die gevel was een rommeltje van een paar honderd jaar oud. Margits huis stak dieper de straat in dan het huis van onze bovenbuur, nadat we de oude koof verwijderd hadden bleken er hele stukken muur onder de rottende vensterbanken verdwenen te zijn.

Ik heb besloten om daar een hele nieuwe muurafwerking te gaan maken. Een strakke rechte lijn, waar het metaal straks makkelijk tegenaan sluit.

Vandaar dat Sławek de afgelopen dagen op de steiger buiten stond. Sommige bakstenen sleep hij weg, andere stenen metselde hij op hun nieuwe plaats. Dat zag er al heel wat beter uit.

Onze nieuwe pui hebben we steeds goed afgedekt. Daar wil je geen vuil of schade krijgen. Dus zagen we er een beetje uit als een mislukte Christo.

De steiger stond recht voor onze deur. Ik zat even binnen in huis. Er werd aangebeld. Ik deed open en zag een heer van rond de 80 jaar op de stoep staan. Vlot gekleed in een grijs trainingsjack. Hij had zich met moeite langs de steiger gewurmd.
“Goedemiddag” zei ik. “Bent u open?” vroeg hij. Ik was er een beetje in de war van. “Open waarvoor?” vroeg ik. “In de gids staat dat hier een sekstheater is” zei hij zonder enige schaamte. Ik heb hem moeten teleurstellen. De Polen werden helemaal dol van het lachen, toen ik onze ontmoeting voor ze vertaald had.

Maar er hangen meer misverstanden in de lucht. Toen ik gisteravond het stoepje stond schoon te spuiten werd ik aangesproken door twee keurige dames. Of ik hier bekend was, wilden ze weten. “Eh ja, ik woon hier” antwoord ik. Dat luchtte duidelijk op. Ze kwamen al zo vaak langs ons huis gelopen, dat ze blij waren dat ze het eindelijk eens konden vragen. “We kijken altijd onopvallend naar binnen, we vinden het zo ontzettend mooi. Is dit een woonwinkel?”. Ze konden haast niet geloven dat we er echt in woonden. “Mochten ze nu dan even naar binnen kijken?” Ach ja, dat mocht best wel even.

Goed, terug naar de rommelgevel. Nadat het baksteenwerk klaar was, werd het tijd om een pleisterlaag aan te gaan brengen. Met een metselkoord trokken we een strakke lijn van links naar rechts. Langs dat metselkoord timmerden we balkjes, waar de mortel langs afgestreken kon worden en een paar dagen op kon rusten.

Langs de hele gevel werd er zodoende een strakke rechte pleisterbaan gemaakt. Dankzij Knauf UP 210 W lijkt het nu net alsof de gevel er altijd al zo uit heeft gezien.

Daar zal Eduard Bakker, van Bakker Roestvrijstaal, maandag blij mee zijn.

Voor ons wordt het wennen. Niet meer om 07:00 uur op om de eerste Polen te ontvangen. De WC deur op een kier kunnen laten staan. Een schoon huis en een leeg Theater. Maar we gaan ze misschien ook wel een beetje missen. Onze Kanjers!