Niets menselijks is ons vreemd – althans mij niet.

De laatste maanden, en ook op het feestje van Marlinka vragen mensen vaak “Wanneer is het huis af” (ons antwoord: “als het klaar is”) “Vinden jullie het nog steeds leuk (ons antwoord: “Ja heel”) “Hebben jullie nooit stress?” (ons antwoord: “nee eigenlijk niet”).

Dat laatste is niet helemaal waar. Natuurlijk is er wel sprake van stress. Ik merkte dat toen ik enige tijd geleden met Hessel bij ons lievelingsrestaurant Kaagman en Kortekaas zat te eten. Naast ons was een tafeltje  van drie en de derde persoon zat recht richting ons tafeltje allerlei ‘Telegraaf-koppen-achtige-wijsheden-over-Trump onze kant op ’te scanderen’ zou ik willen zeggen. Ik probeerde ontspannen door te blijven ademen en te genieten van een avondje uit met mijn geliefde. Tot er plots een hele koeienpoot op mijn bord werd gelegd. Een stuk merg met daarin mergensmurrie. Het begon me voor mijn ogen te draaien. Dat getetter van die best domme meneer in mijn oor en dan dat op mijn bord. Ik wilde zelfs niet proeven. Het was het verrassingsmenu dus er zou daarna vast iets anders lekkers komen. Maar nee, er kwam haas. Haas is niet echt iets wat je als verrassing serveert. Het is te specifiek. Ik hou er echt niet van. Toen hoorde ik Hessel in de verte zeggen “Annie, joehoe ben je er nog, je ogen staan helemaal uit elkaar”. Ik stond in alle rust op en liep naar het tafeltje naast ons. Boog mij voorover en sprak de mensen vriendelijk toe. Dat ik begreep dat zij ook recht hadden op een mening en een leuke avond. Maar dat ik op dit moment even niet zo heel erg geïnteresseerd was in hun mening, al was het alleen maar dat deze zo luid was dat ik mijzelf niet meer kon horen denken. En dat mijn vriend en ik ook recht hadden op een fijne avond. Dus dat als we allemaal een beetje rekening met elkaar zouden houden, door bijvoorbeeld iets zachter te praten, dat het dan gewoon een superfijnavondje voor iedereen kon worden.

De mensen begrepen het. Ik nam een slok rode wijn, keek Hessel recht aan en zei dat ik dacht dat ik aan het imploderen was. Hij dacht dat ook. Daarna konden we er heel erg om lachen trouwens, dus het is niks ergs.

Voor een etentje volgende week heb ik de kok alvast een mailtje geschreven. Zie boven.

Op internet lees ik dat verhuizen, veranderingen, verbouwingen etc de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven zijn. Komt bij dat ik geld uitgeven heel moeilijk vind, en ‘besluiten met verstrekkende gevolgen’ (zoals een keuken waar je nog minstens 10 jaar in zit) moeilijk vind om te nemen. Onmogelijk haast :). Dus nee: wij zijn niet bovenmenselijk relaxed. Er wordt hier thuis wel eens een pompoentje met iets te veel enthousiasme in stukken gehakt, er blijft wel eens een gasvlammetje van het fornuis langer aanstaan dan had gemoeten (vergeten uit te doen). Maar overall moeten we zeggen: we doen het goed. We houden nog superveel van elkaar, hebben nog steeds overal zin in, liggen verre van in scheiding, en genieten enorm van het hele proces. Met hier en daar dus een ‘regenbuitje’. Maar ach, wat zou het.