Net als vroeger

Het is alsof we 2 jaar terug in de tijd zijn gegaan. Ik ben aan het werk in de verbouwing, en niet zo’n beetje ook.
Vorige week was het heftigst. De Poolse storm raasde zo hard door het huis, dat ik bijna moeite had om het allemaal bij te houden.
Er raasde trouwens wel meer door het huis. Stof. Bij het verwijderen van het oude plafond hadden de mannen slijptollen moeten inzetten. Je kon bijna tegen de witte stofmuur aanleunen. En wat doet stof? Dat vindt de kleinste gaatjes. Tot aan de bovenste verdieping van onze lieve buurvrouw Margit aan toe. Ze is 88 jaar oud, altijd vrolijk en levenslustig, maar dit was teveel voor haar. Ze zat er zogezegd helemaal doorheen. Haar hele huis was wit geworden, maar dan ook echt haar hele huis. Gelukkig heeft ze soms een soort handyman over de vloer, die weer twee handige vrienden had, die samen met haar eigen werkster het hele afgelopen weekeind aan het poetsen zijn geweest. Een professioneel schoonmaakbedrijf wilde ze liever niet, want die mensen waren onbekenden, dus het minste wat we konden doen is al haar helpers rijkelijk belonen.

Terwijl er elders gepoetst werd, zaten wij van de heftige week bij te komen in onze glimmende Rover. We reden naar Herkenbosch. Naar Daan en Guus.
Dit mag natuurlijk geen poezenblog worden, maar een klein stukje kan geen kwaad:

Dit is Daan als hij moe is en geen zin heeft om opgepakt te worden. Hij schijnt als wij er niet zijn de hele dag door het huis te rennen en overal kattenkwaad uit te halen.

En dit is Guus. Die wil niks anders dan opgepakt worden. Of op schoot liggen. Of geknuffeld worden.

Na het kattenbezoek hebben we nog een flinke wandeling door een natuurpark vlak bij de katten gemaakt, en toen leek het leven weer een beetje normaal te worden.
Op zondag kregen we bouwinspectie van de ouders.

En op maandag begon de hele kermis weer.
Gelukkig wel iets overzichtelijker. Nu alles gesloopt is, kun je veel beter zien wat je eigenlijk aan het doen bent. Zonder voorzetwanden of dikke lagen stucwerk kun je de echte maten zien, zonder plafond kun je de echte hoogte meten.

Vorige week dacht ik plotseling dat het misschien mooi zou zijn om in de woonkamer de balken in beeld te laten. Maar na de zenuwinzinking van Margit begon ik daar aan te twijfelen. Het zou beslist een paar weken werk zijn om de balken helemaal schoon en mooi te maken, met een enorme hoop lawaai van machines en vooral met…. stof

Gelukkig kwam maandagmiddag Jildou even kijken. Weet u nog? Vroeger ons overbuurmeisje, tegenwoordig een veelgevraagd “binnenhuisstyliste”. Zij gaat ons helpen met de eindstyling van het appartement. We waren het er al snel over eens dat balken teveel gedoe zou geven. Maar ook haar oorspronkelijke plan om een soort lichtbaan in het plafond te maken, kwam vanwege de hoogte van de kamer te vervallen. Ze dook op haar kantoor meteen achter de computer, en stuurde ’s avonds al een tekening van het aangepaste plan. Nu leuk met lampjes tegen de zijmuur, en alvast een kleuridee voor de keuken en de stalen deur naar de gang.

Er zat ook een nette technische tekening bij, die terwijl ik dit aan het typen ben al door Tomek, onze Elektra-Pool, uitgevoerd aan het worden is.

Want we zijn dus aan het opbouwen.

Het plafond van de gang is al uitgetengeld.

Het woonkamerplafond is op level gemaakt

en wordt nu ook al betengeld,

In dit tempo kunnen we denk ik al heel snel het plafond met Rockwool vullen, zodat Margit zonder stof en vooral met veel minder geluidsoverlast boven ons zit.

Margit wordt trouwens ook wel een beetje door ons verwend hoor. Ik schreef al eens dat ze een paar keer per jaar de ontstoppingsdienst op bezoek kreeg, omdat haar riool niet meer doorliep. De pijpen hangen schots en scheef, dus we begrijpen hoe dat komt. Erger nog, de standpijp die we blootgelegd hadden, bleek al zo oud te zijn, dat hij helemaal doorgeroest was, en poreus lekte.

Vanochtend was onze eigen loodgieter Bart er. Met een collega, die de komende tijd bij ons intrekt. (ben zijn naam vergeten, ook niet aardig) Ze hadden grote zorg over de rest van de pijp die we niet konden zien, omdat hij onder de grond naar de voorgevel loopt. Die zou wel eens net zo gaar kunnen zijn. We moeten een riool inspectie doen. Misschien een mantelbuis invoeren? We stonden als drie wijze professoren alle opties te bespreken, toen Tomek-de-elektra-pool plotseling vroeg: “Waarom laten jullie de pijp niet gewoon naar de andere kant van het plafond lopen, en dan omlaag, en dan aansluiten op het goede moderne PVC riool wat er al ligt?” We zijn in applaus uitgebarsten. Dat we dat niet zelf bedacht hadden.

Een maandje of wat geleden waren we al eens met een camera in dat riool geweest. Het is eigenlijk ons eigen riool, wat toevallig onder de grond van het theater loopt.

En zo geschiedde. De collega van Bart is het hele buizenspul van Margit nu aan het omleggen. We hebben een gleuf in de voorzetwand gemaakt, de nieuwe standpijp loopt al tegen onze mooie behangmuurwand omlaag. Daar gaat nog wat isolatie tegenaan, wat Rockwool, plaatje hout ervoor, en niemand zal iets van de pijp merken.

Het was nog wel even hakken en graven voordat ons eigen riool in beeld kwam, maar dat is ook gelukt.

Zo kunnen we het toch nog een beetje goedmaken met Margit. De firma Bos biedt haar deze rioolvernieuwing graag aan. Morgen kan ze lekker zonder verstopping naar het toilet, en wij hoeven zelf niet te vrezen dat we ooit nog problemen met een oude roestende pijp kunnen krijgen.

Dit tempo heb ik helemaal onder de knie. Geen dagelijkse ritjes naar de sloop meer, werkzaamheden in een overzichtelijk tempo, ik begin er echt weer lol in te krijgen. Ben benieuwd hoe dat bij een volgend blog zal zijn.