Licht aan het eind van de tunnel

Het was een donker weekje. We leefden achter platen underlayment, en als we niet naar buiten gingen wisten we nauwelijks dat het dag was.

Die duisternis duurde wat langer dan verwacht. Dat kwam door een misverstand rondom onze nieuwe hardstenen drempels, dat is een verhaal op zichzelf, misschien een andere keer, maar een donker dagje werd dus helaas een donker weekje.

Gisteren was het misverstand opgelost, onze gevel kon gebouwd gaan worden. Darek en Adam plaatsten de houten frames.

Met de drie frames op een rijtje, kon je je al een beetje voorstellen hoe het zou gaan worden.
Recht tegenover ons huis staat tijdelijk een bankje. “Het Opzichtersbankje”. Hier zit ik een groot gedeelte van de dag ongegeneerd te kijken hoe er gewerkt wordt. Maar ik ontvang er ook bezoek.

Gisteren zat de moeder van Annie naast me, ze werd gefotografeerd door Annie zelf. (kijk maar in de reflectie) Ze vond het heel mooi worden.

Vandaag gingen de deurpanelen geplaatst worden. Eindelijk!!
Daan hing alvast onze kunst recht.

Darek moest eerst nog langs de Bouwmaat, er moesten nog een hoop voorbereidende handelingen verricht worden, maar na de lunch was het zo ver.

De glazen werden in de bovenpanelen gezet.

Het eerste woonkamerpaneel werd losgeschroefd. Licht in de duisternis.

Een deur werd geplaatst; de underlayment platen werden uit onze woonkamer gehaald.

Van binnenuit was het heerlijk om weer daglicht te zien. Nu stond alleen het tijdelijke frame nog in de kamer.

Ook het frame werd weggehaald. Een ander meesterwerkje van Darek. Nergens was schade. Geen krasje op het behang, geen deukje in het plafond.

Ik zat heerlijk op het Opzichtersbankje toe te kijken. Erg gezellig dat Jan Verburg ook even langs kwam fietsen. Deze foto is gemaakt door Mourad, onze schilder.

Met Jan besprak ik het misverstand met de dorpels -hierover later misschien meer- en de mogelijke kleuren voor onze eigen oude dubbele voordeur.

Uiteindelijk, tegen vijven, kwam de laatste deur de straat ingewandeld

Het is een enorme hoop gedoe met de gemeente geweest om de vergunning rond te krijgen. Ze wilden absoluut symmetrie tussen ons huis en het theater. Nou, dat is gelukt!

Het lijkt wel alsof we een grand cafe gaan openen, zo symmetrisch is het geworden. Prachtig!

Wij zijn zelf niet de enigen die er blij mee zijn hoor. Elke tien minuten staat er wel iemand op straat stil die zegt hoe ontzettend mooi het wordt.

Of er wordt gewoon onbeschaamd door ons raam gekeken. In dit geval niet erg, want het is onze lieve bovenbuurvrouw Margit.

Vlak voordat Annie van werk thuis kwam, had ik de woonkamer weer op orde. Tafel op z’n plek, gestofzuigd, bloemetjes op de tafel, dat soort dingen.

Annie vond het ook heel erg bijzonder. Ze wilde meteen met Darek op de foto. Deze foto werd door mijzelf gemaakt.

Binnen werd het onrustig. Daan wilde ook op de foto.

Toen iedereen met iedereen op de foto geweest was, kwam als sluitstuk ook onze architect Peter Rutten op de fiets langs. Hij wilde ook wel eens zien hoe zijn tekening tot leven was gekomen.

En ja hoor, ook Peter was reuze blij met het resultaat.

We zouden bijna vergeten dat er ook een interieur gebouwd wordt. Wees gerust, ook dat gaat razendsnel en wordt heel mooi. De Polen zijn er nog twee dagen. Dan gaan ze een maandje op vakantie. Om deze periode af te sluiten, zal het volgende blog over de binnenkant van het theater gaan.

Vandaag eindigen we met twee foto’s van ons huidige uitzicht. De finale afwerking zal nog een maandje op zich laten wachten, maar dat vinden we helemaal niet erg. Het is zalig licht in huis. Laat de zomer maar komen.