Let je even niet op, heb je er een kamer bij.

Sorry dat we tijdens de vakantie zomaar bij jullie binnenvallen. Je hoeft dit blog niet te lezen hoor, we schrijven het eigenlijk voor ons zelf. Zes jaar verbouwen, het is ongelofelijk hoe vaak we iets in ons kleinehoutblog hebben opgezocht. Het is voor ons een soort naslagwerk – dagboek. En nu is er onverwacht toch nog een nieuwtje wat niet mag ontbreken.

Ons laatste grote project was onze badkamer. Toen die af was, besloten we dat het mooi geweest is. We gaan geen serieuze bedragen meer uitgeven aan ons huis, we gaan gewoon genieten van het huis zoals het nu is. Wie weet, in de de verre toekomst, als de spaarpot weer wat gevuld is en de verveling toeslaat, dan pakken we weer een nieuwe klus op, dat was de afspraak.

Maar toch kriebelde er iets. Annie is nog steeds heel hard aan het werk. Sinds de Corona werkt ze met grote regelmaat thuis. Hoe groot en comfortabel ons huis ook is, dat thuiswerken is een beetje een dingetje. Ze moet vaak bellen of video-vergaderen. Dat is niet handig in de woonkamer, als ik ook thuis ben. Het is rommelig om dat in de keuken te doen. Vaak zetten we een oude deur op 2 schragen in de slaapkamer. Dat werkt eigenlijk het prettigst. Maar ideaal is het niet.

Dus had ik een plannetje. Een week of wat terug zijn we begonnen met het opruimen van onze vliering. Enorm veel bouwmaterialen lagen daar op “je weet maar nooit of je ze nog eens nodig hebt” te wachten.
Maar we hebben ze niet meer nodig. Dus stond na een paar uur zwoegen onze hal vol met al het overbodige materiaal.

Bij onze lokale vuilverwerker mag je gratis een aanhangertje lenen voor groot afval.

Daarmee reed ik de laatste troep naar de stortplaats. Dat ruimt op!

De ontstane vrije ruimte op de vliering kon daarna gevuld worden met allerlei gereedschappen en materialen die ik wel wilde bewaren, maar die niet noodzakelijk beneden in huis hoefden te staan.
Want beneden, in de bijkeuken die grenst aan onze eigen keuken, was de afgelopen jaren “het hok van Hessel” ontstaan. Een hele wand met oude kasten, tot de nok toe gevuld met gereedschappen en handige spulletjes. De vloer, wanden en plafond zijn nog niet afgewerkt, vol met butsen en gaten, dat gaan we over heel lange tijd eens degelijk met de Polen aanpakken.

Zonder dat ik Annie vertelde waarom, ben ik die bijkeuken gaan opruimen. Eergisteren was ze in Utrecht aan het werk, en sloeg ik toe. Ik brak bijna alle kasten, die inmiddels leeg waren, af. Alleen de twee grootste kasten mochten blijven. De linker kast schoof ik richting de achtergevel. We hadden uit de oude bordeeltijd een kogelvrije deur bewaard. 5 cm dik multiplex. Die deur monteerde ik tussen de twee kasten. Voilà, een bureaublad. Een oude grenen paneeldeur die nog ergens rondslingerde zette ik recht op het bureau, en kijk, een gezellige achterwand. Uit onze eigen tuin knipte ik twee bloemetjes en zette ze in een vaasje; één van de blauwe stoelen uit de woonkamer werd gepromoveerd tot kantoor stoel.

Toen ze die avond thuis kwam, kon ze haar ogen niet geloven. Ze had een eigen werkkamer!

Totale uitgaven: NUL Euro. Ze is er geloof ik erg blij mee. Komende week ga ik de twee overgebleven kasten opnieuw indelen, en wie weet, ga ik met wat hout-plaatmateriaal een paar kastdeuren maken.
Gisteren besloot ik, ondanks het tegenstribbelen van Annie die het nu al mooi genoeg vond, om toch nog een beetje verfraaiing toe te voegen. De vloer zag er wel heel erg industrieel uit, onafgewerkt anhydriet.
Een uurtje Googelen later had ik de oplossing. De weekknaller van de Gamma.

Voor vijfenzeventig Euro hadden we een splinternieuwe laminaatvloer.

Vanochtend kreeg ik nog een ingeving. Nu de nieuwe kamer zo aardig gelukt is, kunnen we de deur tussen de werkkamer en de keuken gerust open laten staan. En de deur tussen de wasmachinekamer en de keuken dicht gaan doen. Wat heel goed uitkomt, omdat we alletwee eigenlijk een enorme hekel aan dat rommelige washok hebben. Maar het was voor onze katten de doorgang naar de tuin.
Als ik nou eens een kattenluik in de deur van het kantoortje zou maken?

Dat was snel gebeurd. De zaag in de deur gezet.

Kattenluik gemonteerd en Daan gelokt. Zou hij het begrijpen? Geen probleem, Daan keurde het nieuwe luik meteen goed.

We hadden het oude uitgezaagde stuk deur uit de wasmachinekamer altijd goed bewaard. Dat pastte nog steeds precies. Een lekkere dikke laag constructielijm deed zijn werk. Vaarwel oud kattenluik.

En zo zat Annie vanavond voor de foto te poseren. In haar eigen kantoor. Op haar nieuwe vloer.

Ze heeft al bijna zin om aan het werk te gaan. Maar ja, weekeind, dus dat mag nog niet.

Tegen onze afspraak in gaan we binnenkort toch een beetje in dit kantoortje investeren. Het dubbele glas wat er nu in zit is al zo oud, dat het helemaal ondoorzichtig is geworden. Dat is natuurlijk heel ongezellig, als je tijdens je werk niet eens je eigen tuin in kunt kijken.

Daar gaan we nieuw HR++ glas inzetten. En wie weet, ook weer een blogje over schrijven.

Een fijne zomer!!