Landjepik

Alsof we nog niet genoeg hebben.

Onze tuin heeft een wonderlijk formaat, met nisjes en hoekjes. Als je uit de woonkamer naar buiten loopt, heb je meteen aan je linkerhand een gebouwtje met een planken wand. Dat gebouwtje stond er niet altijd. Sterker nog, het staat er komende januari 2017 pas 20 jaar.
Rijdende rechter? 20 jaar? Verjaring?
Jawel, het gebouwtje is illegaal neergezet. Op een stukje grond, wat in het kadaster een apart nummer blijkt te hebben.

Al voordat we ons huis kochten, had ik op die kadastrale kaart al gezien dat er een merkwaardig gevormd lapje grond aan onze tuin grenst. De makelaar had dat al eens bij de notaris ter sprake gebracht, de notaris zou er zeker eens naar kijken, en toen waren we het allemaal min of meer vergeten. Tot vanochtend. Vanochtend zat ik in mijn goeie goed bij de notaris aan de koffie.

Twintig jaar geleden waren de huisnummers 77, 79 en 81 allemaal van één eigenaar. Hij was de uitbater van het theater op nr 77, en woonde in ons huis op nr 79. De achterkant van het theater vouwt zich een beetje om ons huis heen. Rond 1997 heeft de eigenaar besloten om nr 77 te verkopen. Hij verkocht de voorste helft van het theater aan de huidige eigenaar, en het stuk rondom ons achterhuis aan een andere koper. Maar hij verkocht niet het hele achterste gedeelte, nee, hij heeft dat gedeelte notarieel laten spitsen. 90 procent van het terrein deed hij in de verkoop, en een klein afgesplitst stukje hield hij zelf. Dat stukje kreeg toen een eigen kadastraal nummer. Op de Kadastrale kaart van die splitsing staat ook duidelijk aangegeven dat dat stukje bij hem bleef behoren, bij nummer 79 dus.

Bijna twintig jaar geleden is dat stukje in gebruik genomen door de buren van het theater. Die er een schuurtje op hebben gebouwd, wat ze nu gebruiken als onspanningkamertje.

Het is wonderlijk, maar sindsdien is dat stukje grond nooit doorverkocht. Het is officieel nog steeds van de toenmalige eigenaar. Die inmiddels al 15 jaar dood is. Net als zijn vrouw. Wij willen dat stukje er best wel bij hebben.

Volgens de notaris gaan we nu het volgende traject in:

1: Zoek de erfgenamen van de oude eigenaar

2: Probeer het stukje van ze te kopen. Misschien weten ze niet eens dat ze het in bezit hebben, maakt niks uit, verkopen willen ze vast wel.

3: Zodra we eigenaar zijn, protesteren we tegen het gebruik van de buren. Als dat allemaal meezit, doen we dat nog net voordat de verjaringstermijn van 20 jaar voorbij is.

4: Spreek vervolgens notarieel met de buren af dat ze het schuurtje blijven gebruiken totdat ze het bedrijf opheffen, of breek het zoveel eerder als mogelijk af. Beter een goede buur dan een verre vriend.

5: Geniet van je nieuwe eigendom.

We zijn nu bij punt 1, en er zit al schot in de zaak. Via Facebook heb ik gezocht op de naam van de oude eigenaar en “Haarlem”. En waarachtig, de tweede kandidaat was al raak. De broer van de overleden eigenaar, die een caravanverhuurbedrijf in Brabant runt, stond met bedrijfsnaam en telefoonnummer vermeld. Ik heb hem al gesproken. Hij vond het allemaal reuze boeiend, en gaat me  met de erven in contact brengen.