Kookeiland

Vroeger waren wij het soort mensen dat een kookeiland wilden. Dan kan de kok gezellig met de gasten praten, of zo iets.

Vanwege dat kookeiland hebben we al heel lang geleden een gasleiding en een paar loze elektra leidingen naar het midden van de keuken aangelegd. Ze hebben nuttig gewerkt. Zo is er ooit een compleet kerstdiner op het gas gekookt.

De leidingen hebben een tijdje los over de vloer gelopen en werden daarna in de anhydriet vloer ingegoten.

Nog veel later kregen we last van voortschrijdend inzicht. Een kookeiland, zonder dat dat noodzakelijk is, dat is burgermansverdriet. Bovendien staat het lelijk in de weg, zo midden in de keuken.

De lange L-vormige keuken deed zijn intree. De leidingen staken nu een beetje nutteloos uit de vloer omhoog. Een blauw emmertje beschermde de elektrapijpjes.

In het midden van de keuken werd onze eettafel ingetekend. Het leek me best handig om straks een stopcontact vlak onder die tafel te hebben. Als de directeur van TUSSEN eens met de computer aan het werk zou willen tijdens het ontbijt.

Tot zover deze Flashback. Schnitt naar vandaag.

De tegelvloer is de afgelopen dagen doorgegroeid. Gisteren was hij de plek genaderd waar de gaspijp uit de grond steekt.

De hoogste tijd om een knoop door te hakken. We hebben besloten om de gasleiding te laten zitten. Wie weet wordt gas op een dag opnieuw populair en willen we alsnog een kookeiland. Naast het gas komt één stopcontact. Beide aansluitingen komen verzonken onder een luikje in de vloer te zitten. Dat luikje is precies zo groot als een Popham tegel.

Nou had ik een tijd geleden op goed geluk al een vierkant gat in de vloer gehakt en een stopcontact aangesloten. Vanochtend kon ik duidelijk zien dat dat gat niet precies onder een tegel terecht zou komen. Het gat moest verplaatst worden. Het lijkt niet zo moeilijk. Gewoon een nieuwe gleuf in het anhydriet slijpen en uithakken. Maar ik meende me toch echt te herinneren dat de vloerverwarming ergens vlakbij het gat aangelegd was. Daar wil je niet per ongeluk doorheen slijpen.

Toen we de vloerverwarming aanlegden waren we nog kookeiland mensen. Onder het eiland ligt geen verwarmingspijp. Maar ja, waar was die grens.

Ik herinnerde me een foto die ik gemaakt had tijdens het storten van de vloer.

Het was goed te zien waar de pijpjes de grond uitkwamen. Bij die dikke meneer zijn linkervoet. Ellendig dichtbij die voet liep de verwarming.

De moderne techniek bracht uitkomst. Ik had toevallig afgelopen week een warmtebeeldcamera gekocht, die je op je iPhone kunt monteren.
Vanwege het tegelleggen was de vloerverwarming in de keuken uitgeschakeld. De vloer was dus koud. Ik schakelde de verwarming in, en wachtte af.

Eerst even een gewone foto van het luikje:

Daarna schakelde ik de warmtecamera in. Na een paar minuten zag ik de aanvoerleiding warm worden, geel van kleur. Nog een paar minuten later begon ook de retourleiding warm te worden en oranje te kleuren.

Bingo! De verwarming liep net een paar veilige centimeters naast de voeg van de tegel.

De warmtefoto zag er zo uit:

Het is echt heel leuk speelgoed, die camera. Hij laat je een afbeelding zien, waarin je op je iPhone met je vinger kunt schuiven om ook het “echte” beeld te bestuderen.

Omdat het zo wonderlijk mooi is heb ik ook een wat wijdere foto van de keuken gemaakt. Het geplande kookeiland is goed te zien, want koud en blauw.

Ik durfde het aan om te gaan slijpen. Een tijdje later zat het gat op de juiste plaats en was er rondom betegeld. Binnenkort komt Bart weer langs om de gaspijp in te korten. Dan stort ik de overbodige ruimte vol met beton, lijm nog drie tegels in en dan is het luikje klaar voor gebruik.

De rest van de dag ben ik braaf doorgegaan met tegelen. Een paar dagen geleden heb ik nog hier en daar een tegel een beetje hobbelig ingelijmd, maar nu heb ik de slag aardig te pakken. Het wordt een behoorlijk vlak vloertje. Gelukkig zonder kookeiland.