Klein drama

Minister Zijlstra had niet zo’n goeie dag, maar wij hadden ook even een tegenvaller. Omdat het bij ons niet aan ons karakter ligt, komt het uiteindelijk waarschijnlijk toch weer goed.
Kijk, in je eentje werken is eigenlijk heerlijk. Want dan kan iemand anders niks onverwachts doen. Een ander kan soms heel logische instructies totaal anders interpreteren. En dan ontstaan er onhandige situaties. Dat hebben Hessel en ik nogal als we samen klussen. In de zin van samen een en hetzelfde ding doen. Als hij achter in de keuken iets boort en ik puin naar voren loop: niks aan de hand. Als ik koperen ellenboogjes afslijp en hij doet iets in de badkamer: geen enkel probleem.
Maar samen keukenkastjes op poten zetten, dat bleek een ander verhaal. We hadden dit tevoren al besproken, omdat we het van onszelf weten. Dus we gingen rustig aan de slag. Eerst ligt de kast op zijn zij. Dan komen de pootjes er onder. Truc is vervolgens om het kastje rechtop te zetten, zonder dat de pootjes knakken.
De eerste kast ging heel goed. Dus we deden ook de tweede kast. Hessel zei dat we er klaar voor waren en ik telde af, maar Hessel telde ook af. En ik reageerde alleen op mijn eigen aftelling. Dus toen ik tilde sloeg het deurtje van het kastje open. En spleet het tussenpootje. Of het helemaal 100% mijn schuld was, dat laat ik in het midden. Maar dat het mis was, was duidelijk.
Eerst moest nu het hele kastje uit elkaar gehaald worden, zodat Hessel de poot kon lijmen. In stilte vond ik het eigenlijk ook best idioot dat zo’n kastje een paar honderd euro kost, want het is werkelijk opgetrokken uit spaanplaat en MDF en het gaat allemaal eigenlijk nergens over. Sowieso leek het me beter even de stilte op te zoeken, want Hessel was niet blij. Ik ook niet, maar Hessel was nog meer niet blijer en het wordt dan helemaal zo beklemmend als iemand dat probeert niet te laten merken. Uit liefde. Uhm.
Ik ging even op mijn telefoon zitten kijken in de woonkamer, misschien waren er al freelance klussen binnen gekomen… Daar zat ik mijn zonden te overdenken toen opeens de bel ging. Het was Jan Verburg. Maar dat was nou eens echt heel erg leuk.
De sfeer klaarde meteen op. We zaten gezellig koffie te drinken en over van alles en nog wat te praten. Jan had ook een oplossing om nieuwe sierlijsten te maken voor het plafond, dus dat kwam ook allemaal goed. Hessel had ondertussen de poot al ingeklemd met lijm ertussen en die lag lekker te drogen.
Toen Jan er weer vandoor moest, moesten wij zelf ook gaan want om 16.00 uur hadden we een afspraak bij Onze financiele man in Amsterdam. Terwijl we naar de keuken liepen vroeg Hessel aan mij: hoe groot is die kast eigenlijk met die gebroken poot? Ik dacht een meter. Inderdaad, bij nameting bleek het een meter breed te zijn. Maar, zei Hessel: ‘Hij moet 1.25 meter zijn’. We pakten de pakbon er bij. Inderdaad de kast had breder moeten zijn. Dit is dus de 2e kast die Brugman verkeerd levert, mind you. Vervelende is: ik heb die kasten in ontvangst genomen en niet nagemeten (natuurlijk). En er waren vijf dagen dat je beklag kon doen, maar die zijn mooi verstreken. Dus van die kast komen we niet meer af.
We liepen naar de parkeergarage toen Hessel opeens zei: die kast zou eigenlijk 1.40 m moeten zijn, maar dat is niet te koop. Ik kan van de onderdelen zelf een 1,40 kast maken, maar wel Brugman morgen bellen of ze nog geld terugstorten voor de verkeerde levering.
Kortom: we hebben een kast vernield, en gerepareerd, die eigenlijk niet goed was, en die we mogelijk niet meer kunnen ruilen, maar dat komt best goed uit, want dan kan Hessel een kast maken, die nog beter is.
Moraal van dit verhaal: word niet boos als iets mis gaat, want misschien was het sowieso in de kern al niet goed, en mogelijk dat alles feitelijk nog beter wordt dan het was. Met een beetje extra inspanning.
Morgen gaat Hessel eerst eens met Mevrouw van de Brugman bellen. Ben in stilte wel weer blij dat ik daar niet freelance….
Je boft dat Hessel geen Zuid Amerikaan is.
Die lijden nooit in stilte….