Ik lag er warmpjes bij

Volgens WeatherPro zou het vandaag en morgen droog blijven. Een ideale gelegenheid om deze dagen de laatste klusjes op het dak af te krijgen. Vandaag zou het wel stevig waaien. En redelijk fris zijn.

Ik heb een hele hoop jassen. Dik, dun, waterdicht of gewoon leuk voor de show. Maar een warme jas waar in geklust kan worden, nee, die heb ik niet. Het leek me zonde om veel geld uit te gaan geven aan een “werkjas”, maar ik had geen idee waar mensen normaal gesproken goedkope jassen kopen. Bij de V&D? Failliet. Hema? Geen idee. En toen schoot me de naam Zeeman te binnen. Die verkochten toch ook kleding?
Ik kroop achter de computer, en ja hoor, de Zeeman verkocht heel goedkoop spul. Ik had geen zin om een stuk om te moeten rijden, maar wat een geluk, volgens de website van meneer Zeeman bleek er een filiaal in de Zeilstraat te zitten. Dat is het verlengde van de straat waar ik woon, en op de weg naar Haarlem. Zo parkeerde ik vanochtend vroeg in de Zeilstraat. Ik had geen notitie gemaakt van het huisnummer, maar een Zeeman was vast niet moeilijk te vinden.
Twee keer heb ik de straat op en neer gewandeld, twee keer niks gevonden. Op mijn telefoon ben ik weer naar de site van Zeeman gegaan, en daar zag ik dat ik op de nummers 16-18 moest zijn. Wat een verrassing. Op die nummers zit een goedlopende Eco-Plaza. Zouden ze dat bij Zeeman zelf nog niet ontdekt hebben? Zou er elke ochtend personeel verwilderd rondlopen op zoek naar de ingang? Moet ik Zeeman waarschuwen?

Een beetje teleurgesteld droop ik af. Op naar Haarlem. Of zou Haarlem ook een Zeeman hebben. Volgens de website had ik geluk. Er was inderdaad een lokale vestiging. Nomen est Omen: op de Amsterdamse weg.

En zo lag ik een uurtje later alweer ondersteboven op ons dak. Dit keer warm gekleed in mijn nieuwe jas. Aangeschaft voor 16,99. Je begrijpt niet dat kinderhandjes dat voor zo weinig geld kunnen maken.

De boeidelen staan inmiddels strak in de verf. Ik had een licht gebroken wit uitgekozen, warm, maar niet te geel. Toen ik klaar was met schilderen, en nadat ik helemaal tevreden een inspectierondje om ons huis had gemaakt, zag ik onder op het blik dat de verf ook een naam had. “Gelukzalig”. Wat een dag!

Toen de verf een beetje gedroogd was, heb ik de slijptol gepakt. Er moesten aan de wand met de buren nog loodslabben ingeslepen worden. De wand is helemaal afgestucd, dus ik ben eerst al slijpend op zoek gegaan naar bestaande voegen in het metselwerk.

De voegen bleken ofwel te laag, ofwel te hoog te zitten. Daarom besloot ik om de inkeping dan maar midden in de baksteen te slijpen. Met een touwtje trok ik een lijn langs de muur, die ik met viltstift overtrok, en toen kon het slijpfeest beginnen.

In de gleuf heb ik de stukken lood vastgezet. Nu nog even geimproviseerd met wat houten plugjes, volgende week komt Bart langs om de zinken lijsten te monteren, en dat zetten we samen met speciale loodwiggetjes het hele zaakje definitief vast.