Ik bouw het liefst een muurtje om je heen…

Over de voorgevel kunnen we kort zijn: we ontvingen deze week een schrijven van de gemeente dat de case zo ontzettend moeilijk is, dat men de toegestane zes weken extra nodig heeft om er over te vergaderen. Inderdaad, wij denken ook niet dat iemand er al werkelijk over vergaderd heeft. Sterker, wij houden er rekening mee dat we over zes weken bericht krijgen dat de gevel is goedgekeurd omdat de wettelijke termijnen van de gemeente verstreken zijn. Mocht dat zo zijn, dan is alle tijd, moeite en budget geweest, voor iets wat nooit officieel door een mens is goedgekeurd. Worden wij daar chagerijnig van: allang niet meer! Haha, wij lachen er om!

Want er is nog genoeg te doen. Ik heb welgeteld tussen KPN en mijn nieuwe klus 2 vrije dagen gehad, die bomvol zaten. Hessel is voortgegaan met de tuin.

Eerst smeerde hij een raaplaag op de twee kolommen waar de schutting tegenaankomt, dan kon dat lekker drogen.

Ondertussen werd in enkele dagen al het hout dat binnen is gekomen gebeitst. 86 planken, tweezijdig. Geheel volgens het plan: sommige delen helemaal ‘houtkleur’ en sommige delen aan de ene kant groen en de andere kant houtkleur.

We hebben ook houtkleur balk trouwens, zie foto. Nadat alles droog was, kregen de balken een soort ‘chocodip’ met teerverf en de onderste houten delen ook. Hessel zegt nu steeds dat hij alles zo maakt, dat het in zijn leven niet meer kapot kan gaan. Inmiddels verdenk ik hem er van dat hij verwacht 150 jaar oud te worden, zo verpletterend secuur zit alles in elkaar.

Snel werd tussendoor nog even onze wasmachinekamer gestuct, zodat dit ook allemaal kon drogen.

Toen begon het echt zware werk, terwijl in de gloeiende zon de hele dag schilderen en hout tillen en stucen ook al geen kattenpis was. Er moesten gaten van een meter diep in de grond gegraven worden, met een soort hele grote appelboor. Daarin kwam de balk, met de chocodip onderin. Die chocodip is namelijk tegen het rotten. Van de eerst paal is geen foto want toen was ik er niet. Dit is een foto van de derde paal, maar de eerste ging net zo. Let op: de palen zijn feitelijk niet door een persoon te tillen zo zwaar. Hessel tilde ze wel. Ik keek en gilde zachtjes in mijzelf.

Uiteraard moet de paal in het gat eerst waterpas zijn. Van beide kanten.

Ik moest, als ik er was (vrijdag en vandaag) de paal recht houden. Dit deed ik met veel overtuiging en passie.

U ziet op deze foto ook het touw dat is uitgelijnd. Sowieso kunt u er op rekenen dat alles, werkelijk alles tevoren is uitgemeten en gedacht. De kleuren van de palen, de hoogte van de chocodip, de afstanden tot elkaar, alles.

Hessel vroeg zich deze week af waarom hij zo weinig naar de WC moest, terwijl hij permanent water aan het drinken is. Dat komt hierdoor:

Het opgedronken water stroomt vanuit zijn mond door zijn hoofd regelrecht zijn lijf uit.

De palen moeten natuurlijk ook vast komen te zitten in de grond. Hiervoor zijn zakken snelbeton gekocht. Het is buitengewoon fascinerend spul. Het gaat zo: je zet de paal goed waterpas in de grond en iemand (moi) houdt ‘m vast. Dan meet je 3,2 liter water af en gooit dat in het gat. Daarna gooi je een zak van 25 kilo snelbeton in het gat. Er komt een soort van rook uit en dan poef: alles zit muurvast.

Als je crimineel bent kan je dit dus ook met de voet van je slachtoffer in een emmer doen en ‘m zo in een rivier gooien. Die komt nooit meer boven.

Alles even aanpletten en klaar. (Het water leek ook met liters uit zijn rug te stromen)

Vandaag was ik in de keuken aan het werk, terwijl ik alvast de ossobuco aan het maken was, en zodra ik “Annie” hoorde vanuit de tuin, rende ik naar buiten om de paal vast te houden. Onze poezen vonden het superleuk. Die lagen lekker op de schone was (dekentje) op de keukentafel, want liggen op schone was is hun nieuwste hobby.

De poezen zijn niet enkel lui in hun pubertijd, ze proberen ook dingen in de hoogte. Onze Daan sprong bijvoorbeeld deze week vanaf het wandmeubel op de spiegelkast en daarna vanaf de spiegelkast weer op de grond (ook hier gilde ik zachtjes van binnen….)

Normaliter stopt Hessel rond een uur of vijf, maar vandaag zag ik hem maar niet naar binnen komen. Rond zes uur werd me duidelijk waarom. Hij kon het niet laten alvast de eerste planken te monteren. De kleur van het hout is werkelijk prachtig. Het is een beetje de kleur hout dat voetballers als vloer hebben in Amsterdam Oud Zuid.

Langzaam maar zeker sluiten we dus de buren weer buiten en binnenkort kunnen de poezen weer in hun blote bips in de keuken lopen…

Terwijl ik dit schrijf is Hessel voor de tweede keer de hele tuin aan het natsproeien. Misschien komt vannacht de regen, dan loopt het tenminste goed weg in een voorgewaterde tuin. Details mensen, details..