Historisch moment tussen neus en lippen door

We zijn zo hard aan het werk dat we haast geen foto’s maken. Dus we moeten even sparen tot we weer een blog bij elkaar hebben. Voor hen die het niet weten: ik ben sinds vorige week klaar met mijn opdracht en dus vrij. Wat een geweldige tijd om vrij te zijn! Maandag ging ik met Hessel mee naar Haarlem. Eigenlijk loop ik nu vooral in de weg, dus ik zou allerlei boodschappen doen terwijl Hessel en de Poolse vrienden zich letterlijk in het zweet werkten. De woonkamer is qua stuken bijna klaar.

En de gang ook..

Omdat de Poolse vrienden zo hard gaan, moet Hessel ze ‘voor’ blijven. In de keuken bereid Hessel zelf de lange muur voor, zodat de mannen er met het plamuurmes langs kunnen.

Graag wil ik ook even de tijd nemen om een andere blik op de Poolse vrienden te werpen. Het verdriet me altijd dat in Nederland zo lelijk over Polen wordt gesproken in de media. Misschien zijn er een aantal die sjoemelen met uitkeringen, maar de meesten -waaronder die uit de club van Mariusz- zijn zeer zeer hardwerkende lieve mannen, die zich een breuk werken ver van huis om hun gezin te onderhouden. Er is werkelijk niks mis met hen. Sterker, eerder het tegenovergestelde. Ze werken van 7.00 – 18.00 met een kleine pauze. Ze tutten niet, dralen niet, en leveren topkwaliteit werk af. Het zijn echt vakmensen. Wij zouden niet zonder hen willen.

Zo dat lucht op.

Omdat de Poolse vrienden zo hard gaan, is het volgende plan van aanpak bedacht. Ze zijn er tot en met vrijdag of zaterdag. Daarna gaan ze naar een andere klus. Eigenlijk zouden ze daar al moeten zijn, maar Mariusz heeft geregeld voor Mister Hessel dat ze bij ons kunnen zijn. Ze gaan zoveel mogelijk doen. Dus de keuken helemaal, en mogelijk is er dan ook nog tijd om boven een plafonnetje of twee mee te pakken.

Daarna heeft Hessel een week ‘met zichzelf’ . Het is niet in woorden uit te drukken hoeveel zin hij daarin heeft. Even rustig in je eigen ritme, zonder troep, de puntjes op de plafond-i zetten. Aan het eind van die week komt Mariusz alles afdekken. Hij heeft een verfspuit, en spuit die vrijdag of zaterdag alle plafonds beneden wit. Dat is geweldig want die maandag daarop komt…. de houten vloer beneden. Heerlijk dus dat het plafond- verven al is gedaan voordat die vloer komt.

Maandag werd er dus hard doorgewerkt om de Polen door te kunnen laten gaan. Hessel moest in de keuken de laatste elektra leidingen aanleggen. Zodat die ’s nachts konden harden.

Ik deed ondertussen nog een stukje koper schoonmaken. Dat is: met een slijptol de koppelstukjes er af snijden. Dan brengt het meer op bij de ijzerboer..

Het was al vrij laat toen de keukenmuur eindelijk dicht zat.

Alvast even een kwak ‘hutsefluts-ik-ben-de-naam-kwijt’ erop en gaan met die banaan.

Toen we maandag om 19.30 uur in Amsterdam kwamen, bleek bij Hessel thuis de waterleiding in de keuken verstopt. Dat zat er al een tijdje aan te komen, maar het was nu echt mis. Eerlijk gezegd: dat wil je liever niet als je al supermoe bent. Maar goed: wat moet dat moet. Op mijn knieën bij het bad heb ik einde avond de hele volle vaatwasser met de hand afgewassen. Qua campinggevoel niks mis mee.

Het camping/vakantie gevoel bleef ik vasthouden, want ik ging dinsdag de hele dag met mijn moeder langs het strand wandelen. We liepen van Langervelderslag naar Zandvoort en weer terug. In ons badpak met een mini rugzakje. Af en toe plonsten we even in zee. Maar liefst 26.500 stappen! Het was veel leuker dan bellen 🙂

Hessel had ik tevoren in Haarlem afgezet. Hij ging in de bloedhitte met de mannen voort. Het ging goed. De balk in de ‘sexkamer’ werd ingepakt met gips zodat die gestuukt kan worden. Toen ik rond 18.00 uur kwam om Hessel weer op te halen, stond de lange muur al in de voorbereiding.

Deze foto is van de middag, einde dag was het al klaar. Hessel was bezig met Psamek om in de bijkeuken de deurpost er uit te halen en tikte tussendoor daar nog even de laatste rode tegels weg. Dat is de foto die bovenin het blog staat. Ik ruimde het puin op en de deurpost en Hessel zei in het voorbij gaan: dit is het laatste restant van het bordeel. Alles is nu weg. Het drong even niet echt tot me door. Als je zo in een werkflow zin, registreer je niet alles 100%. Toen ik in de gang de oude deurposten bij het vuil zette, kwam Hessel me tegemoet. Hij zei: weet je Annie, weet je wat er is: alle werkzaamheden voor mij op de parterre zijn gereed.

Natuurlijk moet er nog van alles gebeuren, maar dit was eigenlijk een historisch moment. Hessel gaat vandaag boven werken (voor zover ik begreep) en de Poolse vrienden kunnen full speed ahead beneden. Het is alsof Hessel, zonder dat we het echt door hadden een vlag heeft gepland op de top van de Mount Everest. We gaan het zeker nog vieren, maar moeten nu nog even door.

Heel fijne dag allemaal! Misschien tot vanavond, maar misschien moeten we dan de waterleiding thuis repareren…