Het lijkt net Parket

We wilden graag een visgraat op de vloer van het Theater. Iedereen wil tegenwoordig een visgraat, maar we wilden niet zo’n hele grote. En we wilden geen echt hout. Want als het Theater huurders zou krijgen en die huurders knoeien nonchalant met rode wijn en tomatensoep dan is dat best zonde op echt hout.
Het visgraatparket in het Theater is daarom een moderne variant op houten plankjes geworden. Het zijn strookjes van PVC, een soort kunststof, slechts 2,5 millimeter dik. PVC parket bestaat al heel lang. Er werd vroeger een houtprint op de kunststof aangebracht, dat kreeg dan een beschermlaagje van iets wat op houtstructuur leek. Maar de print en de beschermlaag hadden in motief niks met elkaar te maken. Als je een knoest in het hout zag, voelde je daar niks van aan het oppervlak. Bovendien waren er vaak maar 5 of 6 verschillende printjes, zodat je dezelfde plank voortdurend opnieuw op je vloer zag liggen. Tegenwoordig is de techniek flink verbeterd. Als je nu een knoest ziet, dan voel je hem ook. Het lijkt eigenlijk net echt.

We hadden niet veel keuze. Want kleine plankjes leggen is meer arbeid dan grote plankjes, en dus duurder, en dus minder populair bij PVC liefhebbers. Het wordt bijna niet gemaakt. Behalve door de firma Ambiant. Zij maken de “Spigato small, in Beige of Naturel”, en hebben daarmee de volledige kleine plankjes markt in handen. Ambient Spigato mocht in het Theater komen liggen. Temeer daar ze maar liefst 30 verschillende printjes hebben.

Annie en ik hadden al voorwerk gedaan. “Als we het patroon nou zo leggen, dan komt het goed uit in zowel de woonkamer als de gang en de slaapkamers.”

De mannen van Leeuwenkamp zijn gisteren voortvarend van start gegaan. Gisteren was banden-dag. Om de een of andere reden geeft het een verzorgd gevoel als een visgraatparket niet tot de plint doorloopt, maar rondom een “band” heeft. Dus wij wilden een band. In de collectie van Ambiant zit ook de Avanto plank. Lange planken, 22cm breed. Met dezelfde print als onze Spigato.
Zorgvuldig werden de planken doormidden gesneden en langs de muur gelijmd. (Eurocol 640)

Al snijdend en plakkend trokken de Leeuwenkampen door het hele huis. Toen de randen af waren, begonnen ze aan de visgraat. Met plakkertjes werd een lang patroon in elkaar gezet.

Langs het schijnsel van mijn laser, waarmee Annie en ik de hoofdlijn al bepaald hadden, werd dat patroon op z’n plek gelegd.

Ik herinnerde me dat nog van het parket in ons eigen huis. De voorbereidingen duren het langst. Als de eerste rij eenmaal vast zit, dan hoef je de rest alleen nog maar netjes in de lijm te leggen.

Wonderlijke lijm trouwens, Die Eurocol 640. Je mag de PVC er op leggen als de lijm nog nat is, maar het mag gerust ook uren later. De PVC blijft meteen keurig vast liggen.

De woonkamer vulde zich snel.

Het was eerlijk gezegd best even wennen. Het hele huis is tijden lang een witte/grijze schoenendoos geweest. Nu ontstond er plotseling een relatief levendig oppervlak. Is het niet te druk? Is het niet te donker? Dat soort vragen. Maar een tijdje later was het al alsof het zo hoorde te zijn. Passanten (en Mariusz, die onaangekondigd langs kwam) vinden het allemaal heel erg mooi.

Vandaag worden de laatste randen en hoekjes ingevuld. Voor de volledigheid komen er nu wat foto’s, met een disclaimer. De Spigato laat zich lastig fotograferen door mijn iPhone. De kleuren lijken op elke foto anders, en nergens op het echte PVC. Maar goed, voor een eerste indruk toch aardig, hier komt de verzameling.

Slaapkamer achter

Kleine Slaapkamer

Gang

Ten slotte de woonkamer

Rommelige foto’s, maar het gaat om de gedachte.
Er is een kans dat het werk vandaag niet helemaal af komt. Dat geeft niks. De hele keuken ruimte is klaar, en dat zou wel eens de volgende stap kunnen worden. Het plaatsen van de keuken. Tenzij we nog wat andere klussen tussendoor gaan doen. Dan hoort u het meteen!