Het dak is dicht

We begonnen al echt een team te worden. Nog voor de ochtendkoffie hadden de jongens een flink stuk van het dak dichtliggen. Er zijn geen foto’s van, maar teamlid Haak heeft de eerste uren van de dag op z’n knieën doorgebracht, omdat hij met het laatste daglicht wat er nog in de opbergruimte van 130 centimeter hoog zou vallen, alle troep daaruit weg wilde hebben, en jawel, hij wilde zijn opbergzoldertje zelfs een beetje aangeveegd opleveren. Boven zijn hoofd puzzelden de jongens vrolijk met de platen underlayment het dak steeds verder dicht.

Mariusz bleef gewoon de rust zelve, en at nog eens een peertje.

Toet toet, allemaal naar beneden, want daar was Ron met de eerste aanhangwagen isolatiemateriaal en dakbedekking. Ron was in een gierende haast, want hij was helemaal vergeten dat hij ook nog een heel rioolsysteem bij een andere klant had moeten aanleggen, maar wij staan gelukkig nog steeds hoog bovenaan zijn prioriteitenlijst: Morgenochtend om 8:00 begint Bart met het waterdicht maken van ons dak.

Toen alle spullen boven waren, was het tijd voor alweer een historisch moment. Tomek nam de laatste maten op. Het dak was dicht!

Het volgende programmaonderdeel kan alleen maar met Poolse vrienden uitgevoerd worden. Het immense dakluik moest naar boven. Elke weldenkende aannemer had met de Arbo-wet in zijn hand een hijskraan besteld. Zo kinderachtig zijn de Polen niet.
Eerst krabben ze zich even op het hoofd, en halen diep adem.

Dan sjouwen ze het gevaarte de tuin in. Daarvandaan wippen ze hem op het dak van onze toekomstige wasmachinekamer, en plaatsen ze hem tegen de buitenmuur van onze slaapkamer. Nog even goed kijken, tja, het is wel heel hoog, en de twee touwtjes die we aan het luik hebben vastgebonden zijn wel heel dun, maar vooruit, we zijn geen mietjes.

Tegen het beschadigen van luik en muur worden er uit de losse pols twee balken tegen de muur geplaatst, en dan is het zover, hijsen maar

Gewoon met de blote hand sjorren Pavel en Tomek het luik aan de twee vlijmscherp in hun handen snijdende touwtjes omhoog.

Een paar keilbouten later hadden we een waanzinnig mooi dakluik in ons nieuwe dak vastgeklonken zitten. Ik stond haast te springen van geluk. Het zag er allemaal zo waanzinnig fijn, mooi en nieuw uit! Wie had dat kunnen denken, toen we vorige week opeens zagen dat het een paar dagen mooi weer zou worden en ik eens rond ging bellen.

De rest van de middag werd besteed aan de laatste kleine klusjes. Er werd een nieuwe stevige rand om het dak gemaakt, met splinternieuwe boeidelen

En zo kon ik rond 18:30, vanaf het dak van de parkeergarage, met een prachtig ondergaand zonnetje, deze foto maken van ons toekomstige dakterras met sedum-tuin.