Helpende hand

Het plan van vandaag was eenvoudig samen te vatten: opruimen.

De afgelopen weken waren gevuld met het grote slaapetagevloer project. Een nieuw plafond in de keuken, een nieuwe vloer bij de slaapkamers. Ik had gezaagd, gehakt, sleuven in baksteen geslepen, kortom, ik had een onbeschrijfelijke hoeveelheid troep en stof geproduceerd.
Ik moest vanochtend nog de allerlaatste strookjes van de alleruiterste zijkanten van de vloer op maat zagen, maar daarna kon ik niks meer bedenken. Klaar, af, niks meer aan doen.

Het slagveld was enorm. Overal in de keuken lag gereedschap, er lagen bergen zaagsel, het rode stof zat nog overal in. Kalm blijven, grote schoonmaak, gewoon ergens beginnen. En zo geschiedde. Eerst alle gereedschap in de gereedschapskamer neergelegd, met de bezem het grofste vuil bijeengeveegd, armenvol overgebleven balkjes en latjes in de woonkamer gelegd, klaar voor transport naar de sloop, en na enige tijd begon het huis weer gewoon op ons huis te lijken.
Toen moest er natuurlijk nog gestofzuigd worden. Dat is een van de beste aankopen van onze verbouwing geweest: de Festool stofzuiger. Die laat zich niet gek maken. Puin, stof, zaagsel, hij kan het allemaal aan. Van de bijkeuken zoog ik mezelf via de keuken (ook goed onder de kastjes zuigen Hessel) naar het trappenhuis. De trap lekker schoon, door naar de WC. Ja, het werd echt een hele frisse woning zo. Nu de gang nog, en dan door naar de woonkamer. De gang. Als enige ruimte in ons huis geen anhydriet vloer, maar een zandcement vloer. Anhydriet is helemaal spiegelglad van zichzelf, Zandcement heeft een open en grof oppervlak. In dat oppervlak zat een rode laag baksteengruis. De Festool zoog zich helemaal suf, maar de vloer bleef rood. Een kleiner zuigmondje dan misschien? Niks, rood. Alleen het uiteinde van de slang? En warempel, dat werkte. Als ik de slang recht op de vloer drukte, dan kwam het gruis er uit. De doorsnee van de slangopening is ongeveer 4 centimeter, de gang is ruim een meter breed en zeven meter lang. Zou ik nou echt, de hele gang? Met alleen die 4 centimeter? En ja hoor, daar ging ik. Vroeger zag je nog wel eens in stripverhalen dat de boef voor straf de binnenplaats van de gevangenis met z’n tandenborstel moest schoonmaken. Zo ongeveer heb ik me ruim een uur gevoeld. Nou ja, een ding is zeker, de gang is weer schoon.

Nu werd het tijd voor een nat lapje. Eerst weer de keuken. Een nat lapje over het aanrecht, een nat lapje over de eettafel, en hee, wie kan dat nou zijn, een onbekende beller op mijn telefoon.
Het was Orlow. Mijn oude vriend uit Indonesië was op bezoek in Amsterdam en wilde ons huis best wel eens zien. Hij stond met zijn auto al bij de grote Poort aan de rand van Haarlem. Terwijl ik hem telefonisch binnenloodste kon ik nog net een lap over de grote tafel in de woonkamer halen, en over de leren stoel, en toen was hij er al.

Hij was niet alleen. Zijn vrouw Meli was er ook. Haar heb ik meermalen ontmoet, leuk haar weer te zien, maar de allergrootste verrassing was toch hun dochter Yara. Ze is ruim een jaar oud, en werkelijk oogverblindend. Ze is beeldig om te zien, maar veel belangrijker nog, razend slim en vrolijk. Ze keek me een paar seconden vorsend aan en nam toen een grote beslissing. Ze gaf me haar bal. We waren vrienden.

Yara wist van wanten. Eerst heeft ze alle plinten geïnspecteerd.

Toen die goedgekeurd waren, had ze meteen door dat de woonkamer nog niet aan de grote schoonmaak toegekomen was. Lap-lap.

Alle tafels glimmen ons nu weer tegemoet. Terwijl Orlow hier en daar foto’s aan het maken was van elementen die hem bevielen (ze zijn zelf in Jakarta bezig met de bouw van hun eigen huis, en laten zich graag inspireren) zag Yara met een timmermansoog dat ik vorige week stukjes uit het plafond gezaagd had om daar de TV kabel door te trekken. De uitgezaagde stukken werden keurig verzameld en gesorteerd.

Wat was hun bezoek een verrukkelijke kroon op het werk van de afgelopen weken. Van bouwplaats naar woning, binnen één dag, ik hou ervan.