Harry Pierik

Zoals Annie vanmiddag zei: “Het is op de een of andere manier heel troostrijk dat de natuur gewoon z’n gang gaat, terwijl overal om ons heen de wereld aan het veranderen is. Trump in Amerika, het zooitje halve zolen in de regering van ons eigen land, het is dan zo rustgevend om ’s morgens te zien dat er plotseling een paars bloemetje aan een plantje zit wat er gisteren nog niet was.”

En dat terwijl de natuur ook niet helemaal lijkt te weten hoe hij met de opwarming en vervuiling die wij veroorzaken moet omgaan. We hebben nog nooit zo’n droge en zonnige lenteperiode gehad als afgelopen maanden.
Kortom, we zijn een beetje in de war, en onze tuin ook. Hij geeft troost, maar gedraagt zich ook een tikkie mal. Tenmiste, dat vreesden wij.

Twee weken geleden dachten we dat we in de problemen zaten. Midden april, de rechter steeneik had allemaal geel blad met bruine vlekken. De bladeren vielen af, de boom werd kaal.

Tijd voor serieuze maatregelen: Harry Pierik to the rescue!

Het is alweer negen jaar geleden dat we Harry op het spoor kwamen. We hadden nog maar net ons huis gekocht en wisten toen al zeker dat we ooit een tuintje zouden willen. Het kleine binnenplaatsje wat achter onze keuken lag zou een mini-oase worden. We hadden geen idee dat er ooit een stuk van het sekstheater naast ons huis afgebroken kon gaan worden en dat we een veel grotere tuin zouden krijgen. Maar we wisten wel al zeker wie we om raad zouden vragen. Harry Pierik.

De tuin is inmiddels aangelegd, door Harry en zijn vaste hovenier Jan Steenge, en groeit al lekker dicht. Maar wat er nou eigenlijk in staat, hoe we dat moeten onderhouden, wat onkruid is en wat een designerplantje, en vooral wat je moet doen als je boom plotseling kaal wordt, we hebben geen idee.

We mailden Harry, Harry had een voorstel. Hij zou langs kunnen komen, samen met Jan, om ons eens een middagje les te geven. Een fantastisch plan!
Afgelopen donderdag waren ze er.

Op Harry’s aanraden heb ik mijn iPhone aangezet, video, en hij stak van wal. We begonnen bij de keukenmuur en zijn in twee uur tijd plantje voor plantje de hele tuin doorgewandeld.

Het was enorm leerzaam. Het is ongekend hoeveel Harry over elke plant weet te vertellen. Latijnse naam, groeisnelheid, gedrag per seizoen. We wisten natuurlijk al dat hij veel kennis van zaken heeft, maar het werd nu pas duidelijk met welk vooruitziend oog hij onze tuin ontworpen heeft. Kleine plantjes voorop, de grote achteraan, rode bladeren naast blauwe bloemetjes, elk seizoen nieuwe combinaties.

Harry vertelde, ik luisterde en kreeg bijna kramp van de iPhone in mijn hand die ik beurtelings op Harry en de planten richtte. (ja mensen, ik sta vaak krom, maar op deze foto’s komt dat vooral door mijn intense cameravoering)

Achter Harry en mij kwam Jan meegelopen. Harry wees een plantje aan, legde uit dat het een woekerend onkruid was en Jan stak het plantje vervolgens uit.

Ter hoogte van het klattenluikje in de schutting was Annie klaar met haar werk. Ze had de hele middag druk zitten vergaderen, ze was blij dat ze ook iets kon opsteken.
Maar het hoogtepunt had ze net gemist. Onze twee boompjes. De afgelopen weken hadden ze het meeste van hun blad laten vallen en gewoon razendsnel nieuwe blaadjes gemaakt. Volkomen normaal. Ze zijn wintergroen, maar moeten toch een keer van blad wisselen. Daar hadden ze april voor uitgekozen, niks aan de hand.

Annie en ik leerden door. Hieronder een minuutje video. Klik op het pijltje in het midden en leer zelf ook iets over onkruiden en schildpadbloemen.

Ten slotte werd ook de tuin van het Theater geïnspecteerd en behandeld.

Jan had twee kratten met nieuwe plantjes meegenomen.
Alle kale plekken in onze tuinen werden met zorg opgevuld.

Gisteren en vandaag hebben we de lessen in praktijk gebracht. We hebben al bergen onkruid, jonge boompjes en invasieve vreemdelingen uit de grond gehaald.
Het is heel erg leuk om nu een beetje vertrouwd met onze tuin te zijn. Voorheen was het een mooie plek waar we voorzichtig doorheen wandelden, of waar we in verbaasde verwondering naar keken.

Nu is het echt “onze tuin” aan het worden. Een zalige plek om in te werken of om in te zitten. Dat vond Monique ook. Ze kwam onverwacht langs en viel met haar neus in een goed groepsgesprek. Over van alles en nog wat, maar ook over Trump. Dat gedoe in Amerika leek vanmiddag in onze stille oase al een heel klein beetje minder erg.

Ten slotte nog een paar bemoedigende foto’s voor onze lezers die zelf net een nieuwe tuin hebben. Het groeit allemaal veel sneller dan je denkt, en het wordt vanzelf heel veel mooier.

Precies een jaar geleden hebben we wat foto’s gemaakt. Kijk eens wat er zonder dat je het merkt allemaal gebeurt in een jaar.

Toen:

Nu:

Toen:

Nu:

Toen:

Nu:

We houden dus maar vertrouwen dat elk probleem zichzelf oplost. En als dat niet zo is, dan trekken we ons gewoon veilig in ons eigen paradijsje terug.