Haarlem by night

Ik ben zo iemand die in de herfst, als het al donker is, vol kan schieten als ik bijvoorbeeld over de gracht naar huis fiets. Zo mooi die grachten, de lichtjes, de bomen met kerstversiering, alles is rustig, echt Amsterdam. Dat vind je nergens anders.
Gisteren was het ook herfst. Ik ging met mijn vriendin Marjolein Drenth die in Aerdenhout woont in Haarlem eten. Marjolein had gereserveerd bij Zuidam tegenover het politiebureau. Het was de eerste keer dat ik vanuit Dawn aan het Kraanspoor in Amsterdam Noord einde dag naar Haarlem zou gaan.
Dus hup de pont op, fiets in stalling bij CS, trein stond al te wachten en voor ik goed en wel in mn iPhone de nieuwtjes kon lezen, waren we al in Haarlem. Daar heb ik nog geen fiets, dus ik liep vanaf het station de Janszstraat door, naar de Nieuwe Gracht, linksaf richting het Spaarne. En opeens voelde ik wat ik ook op de gracht in Amsterdam wel eens voel. Het was doodstil op straat (?), donker, beetje vrieskou en de lichtjes van Haarlem weerspiegelden in het water. Heel mooi. Toen ik de brug van het Spaarne overstak (ik was er nog nooit geweest) kwam ik in een soort gebiedje wat net Broek in Waterland lijkt. Een paar hele mooie houten huisjes/panden. Net een mini dorpje. Ik moest er ook om lachen dat het pand dat ik het mooiste vond in gebruik is genomen door de ‘fietsenservice van de ANWB’. Dat hebben ze mooi bekeken.
Ik was wat te vroeg in het restaurantje en een echtpaar van m’n ouders leeftijd nam wat zenuwachtig plaats aan het tafeltje naast me. De dame boog zich naar me toe en zei: “Ja weet u, wij gaan niet zo vaak uit eten, maar wij hebben een Albert Heijn bon”. Zo schattig! Toen Marjolein arriveerden moesten we zoveel praten dat we verder niet meer zoveel door hadden. Totdat het echtpaar naast ons gereed was om te vertrekken en zij ons nog specifiek even aanspraken om ons een fijne avond te wensen. (Dat heb ik in Amsterdam nog niet vaak meegemaakt!). Ook dat is Haarlem 🙂
Ja Paul, na alle jongensverhalen van de afgelopen dagen moest er even wat female touch op het blog 🙂
Wat een fijn kerstverhaal Annie! Alsof je er bijna zelf bij bent. Een Carmiggelt kronkel zeg maar.