Eind in zicht

Er lijkt licht aan het einde van de Poolse tunnel te zijn. Sommige projecten zijn zelfs bijna afgesloten.

Het huis van de bovenbuurman is opgeleverd.
Bart is langsgekomen en heeft de dakbedekking op de dikke isolatielaag gelijmd. Dat is tegenwoordig mooi spul. Vroeger werd er met een soort asfaltpapier of bitumen gewerkt. Dat ging in de loop van de jaren steevast verteren, scheuren en lekken. Nu hebben we EPDM. Een soort rubber, een paar millimeter dik. Eerst smeer je lijm op het dak, daarna trek je een beschermfolie van de EPDM en leg je het netjes op z’n plek. Het zit meteen muurvast. En het mooiste is: je hebt 50 jaar garantie tegen lekkage. Daar hoeven we nooit meer naar om te kijken.

Gelukkig bleef het die dag op een drupje na droog, dus Bart kon goed doorwerken.

De volgende dag heeft Darek slechte stukken houtwerk vervangen en wat nieuw lood boven het raam aangebracht. Dit wordt binnenkort nog even geschilderd.

De muur van de buren is ook klaar. De isolatie is afgewerkt met 2 lagen speciale mortel voor buiten. GW O2 van Strikolith. Ook die muur en de nieuwe dakrand moeten nog geschilderd worden. Klein werk, dat komt nog wel.
Gistermiddag werd de schoorsteen weer opgebouwd. Hij is zo groot, je kan er een klein crematorium op aansluiten. Toch een beetje jammer dat wij de open haard nooit gebruiken.

Beneden, bij het Theater, hadden we ontdekt dat de vensterbanken van bovenbuurvrouw Margit helemaal verrot waren. Die hadden ruim 80 jaar opgesloten gezeten in de koof die vroeger boven onze pui hing. Bovendien waren een hoop bakstenen op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Je kon hier en daar zo bij haar naar binnen kijken.

Gelukkig schrikt Darek nergens van. Voortvarend zaagde hij het rotte stuk weg, en vervaardigde uit grenen boomstammen, die speciaal uit Polen ingevlogen waren, nieuwe stukken vensterbank.

De andere twee vensterbanken kregen dezelfde behandeling. Lekker dik in de houtmenie kunnen ze weer een tijdje mee.

Vandaag gaat Sławek het metselwerk repareren.

Binnen in het theater gaat het stucen rustig voort. Als alles volgens verwachting verloopt, zijn Sbisjek en zijn maat (waar ik de naam steeds van vergeet) komende zaterdag klaar. Dan hebben die 2 mannen het hele theater in 2 weken tijd gestukadoord. En niet zo’n beetje van hatseflats, nee, je kunt je haren in de reflectie kammen, zo strak en glad is het geworden!

Ze werken van achter naar voren. Gisteren was de woonkamer aan de beurt. Dat gaat er al heel leuk uitzien.

Als onze acrobaat niet van het trappetje valt, dan zijn vandaag alle wanden wit.

Daarna het zwaarste werk: het plafond. Maar daarover een volgende keer meer.