Eenmaal… ander maal…..

Terwijl ik dit schrijf is Ruud, een medewerker van onze installateur Bart, aan het werk in ons eigen huis. De badkamer is op een kraan na af, en prachtig geworden, misschien wel de mooiste kamer van het huis. Daarover later meer.

Wat wij al even wisten, maar jullie nog niet: het theater is verkocht. Sinds afgelopen nacht 00:00 uur is de bedenktijd voor de koper verstreken, dus het is echt.

Na ons weekendje Antwerpen volgden bezichtigingen. Binnen twee dagen kwamen er al biedingen. Gelukkig ruim boven de vraagprijs. De makelaar belde heen en weer, en twee serieuze kopers bleven over.

We wilden niet alleen een goed bod, maar ook fijne buren; voor ons én voor de buurt. Daarom hadden we van tevoren afgesproken dat wij potentiële kopers mochten interviewen (en zij ons). Twee gesprekken volgden. En toen kwam een lastig besluit: beide kopers waren geschikt, maar er was maar één huis te “geven”. We kozen voor de huidige koper, een leuke jonge vrouw, die fluks het voorlopige contract tekende. Daarna volgen drie werkdagen bedenktijd. Mocht de koper zich na die drie dagen bedenken, dan wordt 10% van de aankoopsom in rekening gebracht. Maar niemand heeft zich bedacht.

De nieuwe koper wilde graag als ontbindende voorwaarde een bouwtechnisch onderzoek laten doen. Dat mocht uiteraard. Sterker, Hessel had er haast zin in. Vorige week was die keuring. Hessel zat met de makelaar aan de keukenbar te kletsen, terwijl de ingenieur alles onderzocht. De ingenieur zei na afloop tegen koper: Ik heb dit nog eigenlijk nooit eerder meegemaakt. Er is altijd wel iets. Maar dit huis, werkelijk dit is in alle opzichten perfect. Ik weet niet of u nog in uw bedenktijd zit, maar wat mij betreft kunt u nu meteen tekenen. Zoiets vind je nooit meer.

Iedereen heeft er zin in. Wijzelf inmiddels ook. Het was heel erg lastig om het huis los te laten waarin je zoveel ziel en zaligheid hebt gestopt. Maar de tijd maakt veel dingen rond en zacht. Inmiddels zijn we zover dat wanneer we ’s ochtends in het pand de lichten aan doen, en ’s avonds weer uit doen, we het gevoel hebben dat we op het huis van de buren tijdens vakantie passen. Langzaam groeiden we los van het theater.

Funda kijken doen we nog, maar niet meer fanatiek. Geen gevels meer fotograferen, geen obsessieve aandacht voor houtkleuren. Dat ligt achter ons. Geen zorgen meer over leden van de VVE, huurders of veranderende regelgeving. Er is ineens ruimte in ons hoofd. Vreemd, maar ook bevrijdend. En daar leren we nu van genieten.

Ik maakte de balans op.

Bij de start van het project gebruikten we een oude, mooie doos voor de bonnetjes. Hessel schreef op elke bon waar het bij hoorde; ik zette alles in een Excel-sheet, scande de bonnen in en printte ze uit. Het gaf overzicht, maar ook telkens weer het besef van hoeveel geld eruit ging. Nu is de eindafrekening rond. De administratie hoeft nooit meer. Symbolisch heb ik ook de doos weggedaan.

Dan vandaag, woensdag:

Alle leuke meubels worden ingeladen, want het huren is niet meer nodig. Dank je wel North!

Het bord met “verkocht” wordt op het raam geplakt. Dank je wel Onno van Puur Makelaars!

Dank je wel Peter de architect, Jildou voor de de geweldige adviezen, het metaalbedrijf, het timmerbedrijf, Mariusz en zijn mannen, onze familie, vrienden en buren die ons altijd hebben gesteund.

Hebben wij winst gemaakt? Financieel niet. Het pand is eigenlijk voor een geweldig mooi bedrag verkocht. Als de gemeente niet zoveel rare dingen had gevraagd mbt de tuin en de gevel hadden we zeker wel winst gemaakt. Maar ons doel is nooit geweest om een prijspakker te maken. Dan hadden we de hele verbouwing anders ingestoken.

We wilden een tuin, een goed geïsoleerd kwalitatief buurhuis en rust en controle over de achterkant van ons perceel. Deze doelstellingen hebben we meer dan waargemaakt. Met name Hessel 🙂 Wij zijn tevreden, gelukkig en dankbaar met dit resultaat en het hele proces.

Nu eerst de badkamer afmaken (waarover spoedig meer!), en dan… who knows! We kruipen langzaam naar het einde van dit blog. Want over verbouwing Kleine Houtstraat 77 gaan we -als alles goed gaat- niets meer schrijven.