Een stevig fundament

Regelmatige lezers van ons blog zijn gewaarschuwd: hier is Hessel weer eens, met een ouderwets bouwkundig verhaal. Dit zou saai kunnen worden! Nieuwe lezers kunnen zich laten verrassen.
Voor de doorbijters: Het einde van deze aflevering wordt weer reuze gezellig door Annie overgenomen!

Vandaag behandelen we met u het begrip fundament.

Vroeger, heel vroeger, was het theater een klein theatertje. Een gewoon pand, met een binnenplaatsje aan de achterkant. In de loop van de vorige eeuw is er flink uitgebreid. Het binnenplaatsje kreeg een dakje, gebouwtjes die al achter het huis stonden werden bij het hoofdgebouw getrokken, het kleine theatertje werd een groot theater.

Totdat wij dit jaar in actie kwamen. De hele zaak werd weer afgebroken. Een heel klein stukje van de achterbebouwing werd gespaard. Dat stukje gaat in de toekomst bij de slaapkamer van het nieuw te bouwen appartement horen.

Er kwam een man met een betonzaag, om het oude stuk van het nieuwe stuk af te zagen.
De muur met deur op de achtergrond gaat later ook nog verdwijnen; hij staat nu midden in de toekomstige slaapkamer.

De zaag kon niet de hele vloer doorzagen, want er stond nog een muur in de weg, waar de theater WC’s achter stonden.

Niet veel later werd ook die WC muur gesloopt.

Tijdens de sloop van de WC muur werd een probleem zichtbaar.
In Haarlem werd vaak “op staal” gebouwd. Dat heeft niks met metaal te maken, het wordt zo genoemd als de vloer direct op het zand gelegd wordt. Geen hijpalen of kruipruimtes, gewoon direct op het zand. Het bleek dat we een oude binnenplaats gevonden hadden. Normaal bestaat een vloer uit een 10 tot 15 cm dikke laag beton. Dit stuk vloer bestond nog uit oude straatklinkers, waar een heel dun laagje beton overheen gestort was. Prima te belopen, honderden theatergangers hebben er een leuke avond op gehad, maar bij ontgraving helaas niet al te solide.

Uiteindelijk werd ook het laatste stuk oude vloer doorgezaagd, en de toekomstige achtergrens van het huis was bepaald.

De slopers vertrokken, de nieuwe achterkant was duidelijk herkenbaar.

Toen kwamen de Polen. De firma Duyts had een constructieberekening voor het nieuwe fundament gemaakt, de Polen gingen een geul graven.

Al tijdens het graven bleek het een hindernisbaan te worden. De oude straatklinkers, die al een eeuw rustig tussen beton en zand ingeklemd hadden gelegen, vielen vrolijk naar beneden. De vloer brokkelde als het ware van onderuit weg.

Maar goed, uiteindelijk was er een mooie 90 cm diepe gleuf.
Niet veel later kreeg de gleuf een bodem van plastic folie en werd er betonijzer in gelegd.

Er werd 20 centimeter dik beton in gestort; we hadden een solide basis.
Een paar weken later begon ik daar een muur op te metselen. De muur werd iets lager dan de vloer. Toen het metselwerk droog was heb ik weer zoveel mogelijk grond tussen de muur en de onderkant van de vloer aangestampt.

Ik heb ongeveer 15 cm ruimte tussen de grond en de “hangende vloer” opengelaten.
Van stukken betonijzer vlechtte ik een matje. Netjes op afstandsblokjes, want het metaal moet overal met minstens 3 cm beton bedekt worden.

Toen alles op maat was, kwam onder in de gleuf ook bouwfolie. (je wil niet dat het water uit het beton wegzakt, de grond in, tijdens het storten en drogen).
Op het folie legde ik de vlechtconstructie, en daarna metselde ik nog twee enkele lagen stenen aan de buitenzijde van de muur, net zo hoog als de bovenkant van de vloer. Er was een handige bak ontstaan.

Nog even controleren of we echt helemaal waterpas zijn, en de bakstenen een dagje laten drogen.

Er kon bijna gestort gaan worden. Ruim 1200 kilo beton stond op me te wachten.

Maar eerst moest er nog getimmerd worden.
In het midden van de muur komt straks een metalen kolom te staan, om het nieuwe dak te ondersteunen.
Dat wordt een stalen balk, die weer rust op een horizontale balk van ongeveer 2 meter lengte. Die liggende balk moet in beton gestort gaan worden. Om te voorkomen dat die liggende balk boven de vloer gaat uitsteken, moet hij dus verzonken worden aangebracht. Hij moet als het ware in mijn nieuwe muurtje wegvallen.
Daarom timmerde ik een bak, die ik in de nieuwe muur plaatste. Dat blijft een vrije ruimte, waar in de toekomst de stalen balk “ingegoten” gaat worden. Voorlopig geen beton in deze bak.

Net nu het leuk gaat worden moeten we het zonder foto’s doen. Annie was aan het werk, en mijn handen waren vol en vies, dus geen camera.
Ik had geen betonmolen gehuurd, want ik dacht het af te kunnen met mijn boormachine met mengspindel. 3 liter water in de kuip, zak van 25 Kilo beton, en mixen maar.
Dat bleek in zekere zin te werken, maar de mixer ging met zoveel geweld in het rond, dat de betonmortel tot aan de muren opspatte. Een enorme troep. Ik was door het dolle, als je eenmaal begonnen bent met beton kun je niet meer stoppen, dus ik had een wilde middag. Kuip na kuip stortte ik in de gaten.
Het was natuurlijk wel de bedoeling dat het nieuwe beton ook echt alle ruimtes onder de oude vloer zou opvullen. Gelukkig is daar de Trilnaald.
Op onderstaande foto klopt alles, behalve dan de lokatie, en dat ik het niet ben. De trilnaald is een soort stok, die als een bezetene trilt. Hierdoor wordt het beton opgeschud, ingedikt en perfect verdeeld, dus ook in de ruimtes onder onze vloer geduwd.

Einde dag waren alle holtes gevuld, en hadden we een betonvloer die keurig op aangestampte grond rustte. Onder de oude vloer gaf hij alle steun die nodig was, en met zijn buitenrand steunde hij op een nieuw gemetseld muurtje.

Hallo, Annie hier!

Hessel schrijft dat de zakken beton (1200 kilo) ‘stonden te wachten’ maar zo was het natuurlijk niet. De Bouwmaat had ze bij de voordeur afgeleverd en vervolgens heeft hij ze zelf allemaal stuk voor stuk naar de tuin gebracht. Toen ik woensdag einde dag thuis kwam, was hij net klaar met storten en stond hij als de hulk in de bouwplaats.

Van de zakken was nog over, maar niet veel.

Omdat dit pand als extra klus plus de long covid er tussendoor zijn gekomen, is onze eigen badkamer nog niet af. Heel soms merken we dit op, maar als we er teveel aandacht op vestigen lijkt het net alsof dat een probleem is. En dat is het niet. Ik weet dat het soms een beetje aan Hessel knaagt. Hoe geestig dat ik ‘ergens online’ een dienblad tegenkwam van hetzelfde print als waar ook ons behang in de badkamer van wordt. Omdat we elkaar geen cadeaus voor onze verjaardag gaven, heb ik dit dienblad cadeau gegeven. Nu is onze badkamer toch al een beetje bij ons. En dus een beetje af.

Het is natuurlijk geen wedstrijd, maar ik deed deze week ook wat. Mijn hele familie kwam gisteren eten want ik was jarig en een neef was jarig en Hessel was jarig en mijn moeder was jarig en ik had bedacht dat ik de helft van de gerechten bij een cateringdame zou bestellen. Wat bleek: deze dame deed zo afhoudend bij de communicatie over de bestelling, dat ik besloot mij tot een ander te wenden. Deze ander zei de ene dag dat het geen probleem was en ik de volgende dag de bestelling kon doorgeven. Toen ik de volgende dag kwam, was opeens alles wel een probleem. Ja, zo voelt het personeels tekort dus… Nou, geen man overboord, dan doe ik lekker alles helemaal zelf. Ottolenghi heeft het niet voor niets in een boek geschreven nietwaar.

Zo kwam het dat Hessel en ik elk in onze eigen ‘werkplek’ onze eigen parallel geschakelde producties draaiden.

Het was een geweldige week! Nu zijn ‘de grote dingen’ deze week afgerond. Soms valt iemand van ons daarom soms opeens tussentijds in slaap. Maar dat mag ook. Heel fijne week allemaal!