Een onverwachte sneeuwbui

De afgelopen week is er niet zo veel gebeurd. Dinsdag hebben Annie en ik lekker gestoft, gelapt en gezogen; woensdag, donderdag en vrijdag ben ik in m’n eentje in het huis bezig geweest. Ik heb in alle rust, zonder radio of Pool, millimeter klein prutswerk aan de sierlijsten van de woonkamer staan te doen. Niet erg blogwaardig werk.
Ik was eerlijk gezegd ook wel aan die rust toe. De stroomversnelling waar we de de afgelopen weken in zaten was behoorlijk enerverend. Maar goed, het is achteraf ook echt te gek leuk om te zien hoe ontzettend snel de beneden etage is opgeknapt. De afgelopen week is dus vooral gebruikt om weer een beetje op adem te komen, en me weer baas in eigen huis te gaan voelen.
Afgelopen zaterdag hadden we een heel erg leuk verjaardagsfeest bij vrienden, de zondag hebben we sloom op de bank doorgebracht, en om het allemaal te vieren heb ik mezelf ook meteen maar de maandag vrij gegeven.

Vandaag ging ik met frisse moed weer aan de slag. Volgens de plannen zouden er gisteren geen Polen zijn, ze zouden vandaag weer gaan beginnen met het laatste schuurwerk, zodat Mariusz vrijdag en zaterdag met zijn spuitpistool de plafonds kon schilderen.
Groot was de verrassing dan ook toen ik binnenkwam en twee witbestoven Polen aantrof, die kans hadden gezien om het eens zo schone huis onder een duimdikke laag nieuw stof te bedekken.
Ik had blijkbaar een mail van Mariusz gemist. De jongens waren gisteren al de hele dag in touw geweest, de woonkamer was al geschuurd.

Mag ik u voorstellen: Piotr en Przemek (die ik hiervoor per ongeluk steeds Psamek heb genoemd)

Ze schuren vandaag door tot de laatste minuut, want, hou je vast, morgen gaat het keukenplafond al gespoten worden. En wie weet, nemen ze ook de woonkamer in één moeite mee.

Maar eerst schuren en plamuren dus.

Dus, als ik alles nu goed begrijp, staat ons hele parterreplafond donderdag aan het eind van de dag strak in de verf. Tenzij het plan weer verandert natuurlijk. Ik hou u op de hoogte….