Een dag vol angsten

Ik zal geheel zelfstandig vandaag het schrijven van het blog op me nemen. Hessel zit heerlijk in Portugal, maar ontving dit schrijven van mijn vader, dus here we go.

Zoals gezegd zouden vandaag de keukenkastjes bezorgd worden. Hessel wil bij dat soort dingen graag zelf aanwezig zijn, maar dat kon niet. Ik moest dus de honneurs waarnemen. Punt is: ik heb heel erge auto rijangst. Echt heel erg. Eerst had ik me voorgenomen gewoon met de trein of de lijnbus te gaan. Maar ik KAN wel auto rijden, ik ben enkel bang. En wat moet men doen bij angst: inderdaad, er recht doorheen gaan. Dus besloot ik enige dagen geleden toch echt met de auto te gaan. Ik dacht er elke dag elke minuut aan. Het afscheid van Dawn, een sollicitatiegesprek, het ingrijpen bij een nachtelijke ruzie van de buren; het was een peulenschil. Ik zag enkel op tegen deze vrijdag.

Een tas met ontbijtspullen had ik al klaarstaan gisterenavond. Het leek me zo lollig om voor het eerst in Haarlem te gaan ontbijten.. M’n kleren lagen klaar. De sleutels, de papieren van de keukenboer en ik checkte gisteren nog even bij Hessel waar de schadeformulieren in de auto lagen. De keuken zou tussen 9.00  en 12.00 bezorgd worden, maar ik besloot om 7.30 uur te vertrekken. Zodat ik geen haast zou voelen. Het was nog donker toen ik de motor startte en de snelweg op draaide. Het was druk, motregende en overal reden vrachtauto’s. Echt overal. De hele weg naar Haarlem zong ik alle psalmen die ik nog kende van vroeger en halverwege “De ware kerk des Heere, in Hem alleen gegrond” reed ik de parkeergarage in. De bomen gingen gelukkig open. Ik parkeerde best goed in het vak.

En toen ik uitstapte en het herkenningsplaatje van ‘onze’ verdieping zag, wist ik dat dit onderdeel gelukt was. Ik schoot even vol maar schakelde meteen door naar stap 2 van het totaalplan.

Hessel had me gevraagd te zorgen dat de mannen de keukenkastjes echt in de keuken zouden afleveren. De kasten zijn zo zwaar dat hij dat onmogelijk alleen van de woonkamer naar de keuken zou kunnen tillen. Ik wist niet of de mannen dat zomaar zouden doen, en wilde dus cash geld bij de hand hebben, om ze desnoods met geld te verleiden. Gisteren was ik te moe om nog te pinnen, dus dat moest nu gebeuren. Maar waar is in Haarlem de pinautomaat. Ik rende in het donker over de Gedempte Oude Gracht richting de voormalig V&D. Toen ik onze straat in het voorbij rennen in keek, zag ik allemaal vrachtauto’s.

Ik rende er naar toe, maar het bleek vals alarm. Het was voor andere panden. Tot 11.00 mogen alle auto’s door onze straat rijden, daarna wordt het voetgangers gebied en kan je de paaltjes enkel met een speciaal pasje laten zakken. Ik rende terug naar de gracht om te pinnen. Als je grote bedragen pint, vraagt het apparaat welke coupures je wilt. Dacht ik. Helaas. Een biljet van 100,-. Waar moest ik die om 8.00 ’s ochtends wisselen? Ik rende de Grote Houtstraat door naar de Albert Heijn. Daar waren ze niet blij met me, maar wisselden het toch. Ik rende naar huis. Daar aangekomen vond ik het allemaal toch best heel stoer. Ik deed het licht aan, het was lekker warm. En zo liep ik voor het eerst in mijn eentje door ons huis.

Het was best vies, dus eerst maar eens poetsen. Ook de sneeuwversiering op het raam moest er aan geloven.

De woonkamer aan kant, toen de keuken en als laatste ging de maretak de prullenbak in.

Het was tijd voor mijn eerste ontbijt in ons huis. De mannen van de keuken waren in geen velden of wegen te bekennen.

Na het ontbijt ook de ventilator uit de voormalig sexkamer proberen schoon te maken, want het wachten duurde vrij lang.

Als de mannen na 11.00 zouden arriveren konden ze de straat niet meer in en moesten ze mij bellen zodat ik met de pas naar het paaltje aan het begin van de straat kon rennen om die open te doen. Ik liep telkens rond met mijn telefoon, het pasje en de huissteutels in mijn zak, maar wie er ook kwam, niet de keukenmannen.

Gelukkig kwam wel mijn vader. Hij wilde helpen en ook alles weer eens rustig bekijken. De sex-was-kamer vond hij top.

Het duurde echter zolang, dat hij er vandoor moest. Ik kreeg het er wel benauwd van, want wat als die mannen niet zouden komen of wat dan ook?

Om 11.58 klopte iemand op het raam. De mannen! Ik vroeg of ze het in de keuken wilde zetten. Maar natuurlijk mevrouwtje! Maar waar zijn wij hier eigenlijk? Wat is dit voor te gek pand? 

Nou, dit is een voormalig sextheater.. Dat meent u niet! Wat geweldig! De bus staat om de hoek, geen pasje nodig, we rijden het zo naar binnen. 

Eerst werd nog even een selfie genomen om thuis te laten zien.

En toen kwamen eerst de kleine kasten naar binnen.

Zo de deur door en naar binnen.

Daarna haalden we de grote kasten op.

Ook allemaal geen probleem.

En toen moesten we natuurlijk alles controleren.

Ferry Toth zag dat het goed was.

Er is een ovenkast

een koelkast-kast.

Pootjes

Waarvan Hessel had gehoopt dat zij die er onder hadden gezet, maar dat had ik niet door…oeps. Hoe we dat oplossen zien we na Portugal wel..

En alle schroefjes.

En Hessel zei vanaf zijn ligbedje in de tuin in de zon dat ’t goed was…

Toen alles klaar was heb ik de mannen alsnog het geld gegeven. Ze verdienden het. Ik reed zingend terug naar Amsterdam (eitje) en parkeerde de auto voor de deur. Mijn leven kan verder alleen nog meevallen. Gelukkig ga ik zo naar Mindful-Yin -yoga. Ben er wel aan toe.

Veel liefs allemaal! en alvast een goed weekend.