Een aanklooidag met een onverwachte wending
Vandaag was een beetje een spijbeldag. Ik ben wel braaf naar Haarlem gegaan, maar ik kon niet echt op gang komen. Ik heb de afzuigkap in de keuken gedemonteerd, wat laatjes in de keuken schoongemaakt, een paar tegels weggebikt, en toen vond ik het alweer welletjes. En toch was het leuk. Nu dat het keukenblok staat waar het volgens ons zou moeten staan, loop je er natuurlijk steeds langs. Je pakt wat gereedschappen op, legt ze ergens anders weer even neer, en ongemerkt ben je de keuken aan het gebruiken. En waarachtig, hij voelt goed. De afstand tussen de hoofdaanrecht en het blok voelt fijn, de koelkast zit op een logische plek, de wastafel zit waar een wastafel zou moeten zitten, en als ik af en toe even iets ging zitten lezen aan de keukentafel, dan was de ruimte daaromheen heel plezierig.
Maar goed, ik had dus geen zin meer in werkzaamheden. Dus besloot ik met een kopje espresso in de woonkamer te gaan zitten, aan de lange tafel, om eens even rustig wat informatie over daklichten op m’n iPad op te kunnen zoeken. Ik zat er nog maar net, toen er op het raam geklopt werd. Het was Jildou, ons overbuurmeisje. Zij wist al een tijdje dat we ook de bovenwoning gekocht hadden. Ik geloof eigenlijk dat de hele straat dat al weet. Wat een heerlijk dorp, die wereldstad Haarlem. En nou had ze bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn als zij die bovenwoning zou kunnen huren. Voor het bedrag wat wij zo’n beetje zelf ook al bedacht hadden. Dus heb ik snel nog een kopje espresso gezet, en het lijkt er zowaar op dat we tot zaken gaan komen. Ze gaat er nog een paar nachtjes over slapen, en laat het ons binnen een week weten.
Terwijl ik met Jildou aan de koffie zat, was er plots gerommel in de straat. Er reed een enorme rolsteiger tot vlak voor onze deur. We blijken een belangrijke peiler in de grote Kerstviering te zijn. Wij dragen de feestverlichting. Binnen een paar minuten hing er een enorm sierlijk lichtelement aan een kabel aan onze gevel, en waren de mannen alweer vertrokken.
Het was duidelijk: van werken zou niks meer terecht gaan komen. Ik wilde in onze nieuwe proefkeuken de handdoek en theedoek behoorlijk kunnen ophangen, dus liep ik naar de ijzerhandel bij ons om de hoek, om twee zuignapjes te gaan kopen. Onderweg daarnaartoe passeerde ik de kapper. Binnen zonder kloppen, 14 Euro. De kapper zat net even rustig een kopje thee te drinken, en had dus alle tijd voor me. Een kwartiertje later zat mijn haar om door een ringetje te halen, en was ik weer op de hoogte van alle nieuwe nieuwtjes.
