Drank, natuur en energiebesparing

Gezien de overweldigende reacties op ons vorige blog, bijgaand nog wat nieuwtjes voor de zondagochtend. Het leek me zo lollig om dit blog van achter naar voren te schrijven maar daar kom ik in mijn hoofd niet helemaal uit. Dus ik start met een overeenkomst op deze zondagochtend met de zondagochtend vorige week: het stresslevel in ons lichaam.

Wij drinken eigenlijk al een paar jaar niet meer regelmatig. Daarbij hebben we allebei een horloge (Garmin voor de kenners) dat alles kan meten. Ziehier de resultaten van een avondje eten met vrienden en een paar glazen wijn: De hele nacht een stresslevel (oranje) van heb ik jou daar en een slaapscore van 35 (normaliter tussen de 80 en de 90). Dit is wat drank met je doet mensuhn; en wat is het af en toe supergezellig!

Vorige week hadden we ook zo’n avond, want Hessel was jarig. We hebben afgesproken dat we, nu de Corona voorbij is (soort van), elke paar weken ergens iets gaan doen. Uit eten, theater, kunst; gewoon weer leven dus. We begonnen helemaal super, bij de Olivijn, het sterrenrestaurant tegenover ons huis. We hadden van een van onze lezeressen voor dit restaurant een bon als bijdrage in de kosten gekregen, voor onze eenjarige verhuisdatum. Het was een geweldige avond!

• 

• 

• 

Als cadeau kreeg Hessel een vloerlamp, vanuit het plan van Stock. Het is net een soort ‘vriendje’ die naast de stoel staat. Ik vind het zo’n echt ‘lieve’ lamp.

Tijdens het diner bespraken we uiteraard de situatie in de wereld en dus ook de energiecrisis. Ik had in mijn hoofd al tijden een energiecrisis, want onze rekening is sinds we zijn verhuisd enorm omhoog gegaan. Dat geeft op zich niet, maar ik wilde echt voor de winter dat er deuren in de bijkeukens zouden komen. Hessel had die deuren wel besteld, maar ze komen pas in februari.

Hoe blij was ik dat toen ik dinsdag uit Amsterdam thuiskwam, er opeens een deur in de bijkeuken zat!

Dit is nog grondverf maar in no time had Hessel ‘m nog even wit geverfd met een restje verf van de architraven.

De dag erna was de andere kant aan de beurt. Ook de tweede deur werd geverfd.

• 

• 

Waar kwamen die deuren nou zo plotseling vandaan?
Uit het theater natuurlijk. Ze zijn loodzwaar en heel degelijk, bijna jammer dat ze niet blijvend zijn.

Het is ongelooflijk hoeveel warmte niet meer verloren gaat! We moeten erg wennen aan het feit dat er nu deuren in de keuken zitten, maar als je naar de wasmachine kamer gaat, voel je meteen verschil in temperatuur. Het is echt een superverbetering.

Omdat we toch lekker bezig waren, schilderde Hessel ook nog de wandjes van het koffievakje, zodat dit er niet meer zo ‘ camping’ uitziet. Ook schaften we ein-de-lijk een bakje aan om de koffie af te slaan, zodat het niet altijd op de grond valt (…).

• 

• 

De werkelijke gamechanger deze week was trouwens het arriveren van het rekje om de theedoeken op te hangen. Helemaal uit China, via AliExpress. Vier jaar lang (al tijdens de verbouwing) hingen de handdoek en de theedoek aan van die haakjes met zuignappen. Die nappen vielen er natuurlijk steeds af…en dan moest je weer likken om ze te laten plakken. Ja dat is een taboe om daar over te praten, maar dat werkt toch het beste met die afschuwelijke nappen. Die tijd ligt achter ons: we hebben een gigantisch rek, met haken!

De drank en de energiebesparing hebben we besproken. Dan nu de natuur. Wij ontvingen een briefje in de bus dat er een poes vermist was. De mevrouw van de vermiste poes had ik ook al gesproken afgelopen week want ze was echt in paniek en hoopte dat de poes het sextheater was ingeslopen en daar was ingesloten. Dat was helaas niet zo.

Terwijl wij bij Olivijn aan het eten waren, zag ik opeens de poezenmevrouw binnenkomen met een grote tas. Ik zei tegen Hessel “die mevrouw is van de vermiste poes van het briefje”. Wat bleek: Uk had zichzelf een heel weekend opgesloten in de binnentuin van het restaurant en zat al een paar avonden in het donker op de vensterbank de keuken binnen te kijken. Een poes met gevoel voor kwaliteit dus. Stralend zagen we de eigenaresse even later het restaurant met Uk verlaten. Ik kan me helemaal voorstellen hoe blij ze was.

Om door te pakken op het thema ‘natuur’ kan ik u laten weten dat ik voor het eerst heb gemulched deze week. Dat komt van het werkwoord mulchen. Het betekent planten gereed maken voor de winter. Ik dacht dat je mulchen doet met mulch en had Hessel gevraagd om mulch te kopen. Maar mulchen doe je o.a. met caocoadoppen bleek (nadat Hessel zich in het tuincentrum scheef had gezocht naar mulch). Alle planten zijn lekker afgedekt met een laag doppen. Honden schijnen er niet goed tegen te kunnen wanneer ze ervan eten, dus ik ben benieuwd wanneer de eerste klachten komen…

En zo komen we weer terug op gisteren. Nu er deuren in de keuken zitten en volwassen lampjes en zelfs een handdoekenrekje, is de keuken zo af en zo blauw en een beetje, tja, haast ongezellig. Wij moesten er enorm aan wennen. We wilden perse dat het gezellig zou zijn, want Hessels oudste vrienden kwamen eten. Hoe dit op te lossen? Eigenlijk moest de roze vaas uit de woonkamer weer terug, voor een vrouwelijk accent in de keuken. Maar we hadden niet genoeg goede andere vazen.

Dat probleem loste zich snel op toen ik ’s middags opeens tegen een gigantische en mooie vaas opliep.

Ik had al hele mooie bloemen gekocht en toen ik alles leuk ging maken bleken de bloemen steeds uit de vaas te vallen. Slimme mensen snappen het misschien al: in de vaas moeten lange bloemen, maar eigenlijk niet zo lang dat de bloemen hoe dan ook omkiepen. Miskoop dus. Hessel ging met de vaas terug naar de winkel en kwam na een charmant praatje met de verkoopster in de winkel weer naar huis met het aankoopbedrag. Dat ook weer opgelost. Hup roze vaas weer hier….

Andere vaas weer daaaaar…

Bloem die afbrak mocht op tafel….

En zo kwam alles toch helemaal goed!

• 

• 

• 

Inderdaad. Dit hele blog is eigenlijk bedoeld om deze witte en paarse bloem te laten zien. Ik kan er niet over uit zo beeldig. Misschien is dat een mooie gedachte voor de zondag: ga er op uit en geniet van de natuur vandaag!