De wethouder en een vliegtuigtrap

Ik was al een paar dagen om een hete brij heen aan het draaien. Maandag komen Mariusz en zijn mannen, om het trappenhuis te stukadoren. Daar staat nu nog de oude trap van lichte zeden. Die moet eigenlijk weg zijn als ze komen stucen, want hij staat tegen een muur aan die onder handen genomen gaat worden. Nou kan ik hem best tijdelijk weghalen, maar later, als het stucwerk klaar is, dan kan hij niet meer met goed fatsoen terug. Zijn bovenkant zit namelijk klemvast tussen de te stucen muur en een balk. Nu past dat nog, maar met een extra centimeter stucwerk erbij komt hij er nooit meer tussen.
Weghalen, niet weghalen, de komende weken omhoog en omlaag via mijn uitschuifladder, ik was voortdurend bezig die opties te wikken en te wegen.

Vannacht had ik een beslissing genomen. De trap gaat definitief weg. Een enorme klus, maar ik had wel voor heter vuren gestaan. Ik sloeg zelfs een uitnodiging af om bij de moeder van Anneke verjaardagstaart te komen eten. Dit werd de afscheidsdag van de trap.

Toen ik in huis aangekomen was, en ter voorbereiding wat nerveus rondjes rondom operatie trap liep, zag ik het bouwsteigertje van Jan Verburg staan. Hee, dat is ook toevallig, dat steigertje lijkt wel net zo hoog als de achtste tree van de trap. Een nieuw plan kondigde zich aan. De trap kon gewoon blijven staan.

Ik was helemaal opgelucht, en had plots tijd over. Dat gaf mooi ruimte voor een uitje. Vanmiddag, klokslag twaalf, zou de muurschildering op de parkeergarage onthuld gaan worden. Een stukje cultureel hoogtepunt van Haarlem opsnuiven, dat leek me wel wat.

Het voldeed aan al mijn verwachtingen. De opening werd verricht door de wethouder cultuur. Een machtige typecasting. Zo ziet een wethouder cultuur van een middelgrote stad er uit. Heel creatief, moderne bril, praktisch verwilderd kort haar, ja eigenlijk een flodderige uitvoering van Ella Vogelaar. Terwijl zij Jan en Alleman bedankte, kregen wij allemaal een glaasje champagne. Gratis. De mannen van de Dakkas werden bedankt, De kunstenaars werden bedankt, en toen werd er op de rode knop gedrukt. Het doek zakte. Vuurwerk.

Snel weer terug naar huis. Wat had ik bedacht? Ik ging een roltrap maken. Als de trede van de trap op de steiger zou rusten, dan kon ik de trap desgewenst naar voren en naar achteren bewegen. Een soort vliegtuigtrap. Het was nog wel even spannend, want de praktijk is soms weerbarstig, maar het lukte heel goed. Met de reciprozaag zaagde ik het bovenste gedeelte van de trap af. Hij zat nu niet meer klem, en kon vrij onder het plafond bewegen.

Later heb ik nog een stutje tussen de bovenste tree en de vlonder geklemd, en ik heb de hele dag vrolijk op en neer kunnen lopen.

De douchekabine is vanmiddag verder van gipsplaat voorzien, doorlopend tot de plek waar eerst de trap klem zat. Nu kan komende donderdag Jan de Kruijff precies meten hoe breed de nieuwe trap mag worden.