De Theaterkeuken

Het theater heeft een keuken.

Afgelopen maandag begon Mike met de montage. Daar hoeven we zelf niks aan te doen, gelukkig maar, want er was genoeg andere afleiding in ons leven.
Wat te denken van een stukje topsport op zondag? De Haarlem Urban Trail. Vorig jaar hebben we die in familieverband gerend, dit jaar deed Annie hem in haar eentje. Wat mij de gelegenheid gaf om haar in actie te fotograferen.

Het was een recreatierun, maar toch mooi dat er een vette medaille en een appeltje voor de dorst klaarlagen bij de finish.

Goed, maandag begon de bouw van de keuken dus. In vogelvlucht:
Eerst werden de ombouw van de koelkast, het aanrechtblok en de contouren van het kookeiland neergezet. We hebben een schuine zijwand, dus de maat aan de achterkant van de kasten is niet hetzelfde als de maat aan de voorkant. Ik wilde heel graag dat de voorzijde van het hele blok gecentreerd in de keukennis staat. Maar hoe breed is straks de hele voorkant, als alle passtukken en extra wandjes en kastjes geplaatst zijn.
Het was een vuurdoop voor Mike. Hij liet zich niet gek maken. 1,8 cm wandje, 60 cm kastje, hij rekende alles heel zorgvuldig uit. De keuken wordt 70 cm diep, dus op een lijn van 70 cm uit de achterwand werd alles uitgetekend. Mike was voor het “omgaan met lastige klant die overal zijn neus in steekt” examen geslaagd. Voor ons beiden een grote geruststelling.

Mike bleek al 25 jaar keukens te plaatsen. Het was zijn lust in zijn leven. Hij had besloten dat hij elke keuken opnieuw vakwerk wilde afleveren. Dat was goed te zien. De keuken werd stap voor stap met enorme precisie opgebouwd.

Even hadden we een rimpeling in onze vijver. In de achterwand moet een stopcontact komen. We hadden met meneer Tulp afgesproken dat we een losse leiding achter de muur zouden aanleggen. Tijdens de montage zou er dan een gat door de nieuwe composiet wand geboord worden, en door onze eigen muur, zodat alle gaten precies op dezelfde plek zouden komen. Maar, helaas, dat was niet op de bon genoteerd. En de bon, zo werd duidelijk, de bon is heilig bij meneer Mandemakers.
Hoe zit dat? Er zijn talloze keukenhandelaren. Keukenkampioen, Brugman en ook onze Tulp. Die vallen allemaal onder de Mandemakers groep. Ze verkopen hun eigen keuken, tegen de prijs die ze ervoor kunnen krijgen, en daarna word alles overgedragen aan de afdeling “Oplevering”. Dat is een centraal Mandemakers orgaan. Die weer contact heeft met de “Keuken Montagegroep Nederland”

Voor de Keuken Montage Groep Nederland werken kleine zelfstandigen als franchisenemer. Zoals onze Mike.
Dus Mike was vol goede wil, maar de computer says no! We hebben ons een half uur in de rondte gebeld, ik met Tulp, daarna met Jildou, die als getuige deskundige bij de aankoop aanwezig was, Mike met “Oplevering”, en toen was er plotseling een coulance uitzondering mogelijk. Mike boorde een stopcontact! Gelukkig was onze loze leiding ook waar hij hoorde te zijn. Ik kon de bedrading naar buiten wurmen en alles kwam goed.

Maandag avond waren de contouren al goed te zien. Zo goed, dat ik Annie in een vraagstuk kon betrekken. We hebben onder het kookeiland leidingen uit de grond komen. Laten die leidingen nu net daar zitten, waar ook de pootjes van de kastjes bleken te staan. Zodat er gekozen moest worden. Komt het eiland op 90 cm afstand van de keuken te staan, of 105 cm? Volgens de mensen die ervoor geleerd hebben, is de minimum maat 90 cm. Daar stonden onze eiland kastjes ook. Maar het voelde zo smal. Wonderlijk genoeg leek de 105 cm optie helemaal niet goed. Dan kwam het eiland teveel in de woonkamer te staan, dachten we.
Geloof het of niet, we zijn eindeloos over een verschil van 15 cm aan het tutten geweest. In een huis van 25 meter lengte.

De volgende ochtend heb ik de kwestie aan Mike voorgelegd. Hij vond eigenlijk dat het beter was om voor 105 cm te kiezen. Zodoende zijn we de dag begonnen met het verplaatsen van het eiland. Helemaal zonder bon. Op onderstaande foto stonden de pootjes nog achter de leidingen, inmiddels staan ze ervoor.

Mike had zelf ook een onrustige avond gehad. Hoe zouden de sierlijsten langs het plafond nou het mooist kunnen uitkomen? Midden in de nacht wist hij het. We maken gewoon een soort plafonnetje boven in de keukennis. Dan lijmen we de sierlijst daar helemaal recht langs. Briljant, zo gaan we het doen! Alleen nog een stukje extra plank bestellen bij Tulp, die dat dan weer doorgeeft aan…..

De dinsdag werd verder gevuld met monteren van kastjes en latjes en plankjes.

Wij hadden onze eigen afleiding. Met name Annie. Die was namelijk bezig met het afsluiten van een klus bij de UvA. En was in gesprek over drie andere klussen die allemaal te mooi klonken om waar te zijn. Als ze niet in gesprek was, dan dwaalde ze wel door het parkje achter ons huis. Want Dokus was al twee dagen weg. Daan en Dokus zijn een maand geleden gecastreerd. Dat zou het rondzwerven tegengaan. Nou, Daan is inmiddels handmak maar Dokus is niet te remmen.
Wat doet een Annie met een vol hoofd? Die gaat de kruidenkast opruimen. En wie kwam op dat moment binnen? Dokus. Hij is op de foto niet te zien, maar zit hier bij Annie op schoot te spinnen.

Na het kruidenfestival vroeg ik of Annie even wilde “proefzitten” in de nieuwe keuken. De verrassingen hielden niet op. Ze zat nog niet of de telefoon ging. De allerleukste klus meldde zich. Ze wilden de komende maanden heel graag met haar aan de slag. Kon ze meteen beginnen? Ik had op Marktplaats net 2 goedkope barkrukjes gekocht om te zien hoe dat er bij onze keuken uit zou zien. Het zag er heerlijk uit!

Vandaag is er verder doorgewerkt. Mike was bij het plaatsen van ons achterwandje door zijn rug gegaan en doet het daarom rustig aan. Oven, vaatwasser en koelkast zijn geplaatst en aangesloten.

Geheel onverwacht meldde ook “De Badmeester” zich. Het bedrijf waar we al drie maanden geleden de tegels voor badkamer en WC besteld hadden. Alle tegels werden naar binnen gedragen. Loeizwaar.

Ze zijn heel mooi. Mat en stroef op de grond, lekker glimmend op de wanden.

Mike ging vroeg naar huis. Ik heb een Renaultje vol verpakkingsmateriaal naar de stort gereden en heb het theater opgeruimd en opnieuw ingericht. Eettafel op z’n plek, bank leuk in het midden enz.

Toen gingen we “voelen”. Hoe voelt het barretje als je daar een eitje wil eten?

Hoe ziet dat er uit vanaf andere hoeken?

Zou het leuk zijn als ik ook eens iets zou koken?

Alles voelde goed. Heel goed.
Als afsluiting van de dag kregen we bezoek. Margit, onze bovenbuurvrouw. Toen voelde het niet alleen goed, maar ook nog heel gezellig.

Morgen komt Mike de laatste dingetjes afmaken. Plinten, ventilatieroosters, automatische deuropeners, dat soort dingen. De rest van de week geven we onszelf vrij. We gaan naar een theatervoorstelling van een goede vriend van ons, gaan in Amsterdam uit eten met andere vrienden, gaan een dierbare vriendin in Deventer helpen met het uitpakken van haar verhuisdozen en knopen daar dan meteen een mini-weekeind-uit aan vast.

Volgende week melden we ons weer. Met nieuwe nieuwtjes. Tot dan.