De stalen pui

In het vorige blog deden we al een beetje geheimzinnig. Er zou deze week iets belangrijks gaan gebeuren.
Vandaag de onthulling: onze stalen pui wordt geleverd.

Eigenlijk had hij maanden geleden al geleverd kunnen worden. Hij ligt al een tijdje klaar bij de firma Bakker, RVS specialist in Aalsmeer. Maar toen was de man van de gemeente nog niet langs geweest.

Ik zal proberen het hele gemeente-drama zo gezellig mogelijk te beschrijven, maar moet soms ook even technisch worden en ga mogelijk hier en daar wat teleurgesteld klinken.

Het begon allemaal toen ik op 26 november een ambtenaar van de gemeente op bezoek kreeg. Ik had sterk aangedrongen op een “afschouw”. De definitieve goedkeuring van een verbouwing, met een stempel en een vlaggetje, zodat later geen nieuwe verrassingen kunnen langskomen. De afschouw verliep voorspoedig, de ambtenaar verliet het pand.
Buiten kletsten we nog even wat na. Zijn oog viel op het bord met kleurenstalen wat tegen de gevel hing.

“Leuk dat bord, wat zijn dat voor kleuren?” vroeg hij.
“Oh dat zijn wat kleurtesten die we voor de stalen constructie gedaan hebben” antwoordde ik nonchalant.
En zo begon het. “Maar in uw aanvraag is daar toch de kleur grijswit genoemd?” zei hij.

Een week later hadden we de eerste ambtelijke brief in de mail.

De kleuren van het metaal correspondeerden niet met de aanvraag, er was sprake van naturel gebeitste kozijnen i.p.v geschilderde, en de bovenramen leken een stuk hoger dan op tekening. Gaarne onze reactie.

Achteraf gezien is het ook wel een beetje slordig van onze architect geweest dat hij niet alle wijzigingen meteen door had gegeven aan de gemeente. Maar die wijzigingen sluipen gaandeweg in het proces, en lijken stuk voor stuk klein te zijn.

Neem nou de hoogte van de kozijnen. Toen de aanvraag de deur uitging, hing er nog een stalen rolluik aan de gevel, met daarachter een verlaagd plafond. We wisten bijna zeker dat er langs de gevel een houten balk liep, die niet weg kon. Alle kozijnen, ook van ons huis, moesten dus onder die balk komen.

Pas veel later, de aanvraag was al lang goedgekeurd, ontdekten we dat de balk wel degelijk weg kon. En dat de kozijnen dus hoger uitgevoerd konden worden.

En die kleuren, ja dat hadden we inderdaad ook pas na de aanvraag bedacht.
In de vergunning was alles wit-grijs.

Maar groen met naturel hout leek ons nadien veel mooier.

Alle aanpassingen afgekeurd dus.

Nu de gemeente ambtenaar lekker bezig was met puntjes op de “i”, wilde hij ook graag een aangepaste tekening ontvangen.

Zo was het met lage kozijnen:

En zo werd het met hoge kozijnen:

De cyclus bij gemeentelijke aanpassingen is als volgt. Eerst inventariseert de ambtenaar de gegevens. Die gaan in geval van rijksmonument daarna naar Erfgoed, de monumentendienst. Als die hun plasje gedaan hebben gaat het plan door naar de AOK. Een club van steeds wisselende architecten die de welstandsnormen in de gaten houden.

Gelukkig kwam het antwoord snel.

Pff, dat was een opluchting.

Of toch niet? Want nu vroeg de ambtenaar ook om de werktekeningen van Bakker RVS. De technische tekeningen.

We stuurden de tekening op, en kregen nieuwe bezwaren te horen. Dat de horizontale balk van aluminium gemaakt gaat worden, en de pilaren van RoestVrij Staal, dat was niet aangevraagd. Dat klopt. Ook weer zo’n wijziging tijdens het werk. Een ideetje van Bakker. Staal is ruim 3 keer zo zwaar als aluminium. Waarom onze gevel belasten met honderden kilo’s staal, terwijl het ook met het veel lichtere aluminium kan? De pilaren worden wel van RVS, lekker sterk, daar kan nog eens een fiets tegenaan gegooid worden, en dan roesten ze niet weg.

Nou, daar was geen denken aan, vond de gemeente.

Nu ze toch naar de tekeningen keken: zagen ze het goed dat de 4 “bakjes”, waar de horizontale balken de verticale pilaren ontmoeten, anderhalve centimeter naar voren uitstaken? Dat was op het originele plan toch gelijklopend?

Weer zo’n gevalletje aanpassing tussendoor. Het is onmogelijk om de hele horizontale balk uit één stuk te maken. De gevel is niet helemaal recht, het zou bovendien loeizwaar en onhandelbaar worden. Dus zijn het nu drie delen geworden, die elkaar bij de bakjes ontmoeten. Een oude architectuur wijsheid zegt: “gelijk is ongelijk”. Waar verschillende bouwdelen elkaar ontmoeten, maak je met opzet een verspringing. Zodat je nooit ziet dat een aansluiting niet perfect is.

Kortom, opnieuw oponthoud.

Maar we lieten ons niet gek maken. Vorige week kwam Bakker al langs, om als een soort test de bakjes op te hangen.

Het was even wennen, die stevige bakken aan de verder kale gevel, maar we waren er erg blij mee. De kleur groen is echt heel mooi bij het blanke hout.

Meer durfden we niet te doen, want de vergunning stond nog steeds on hold.

Nu zit onze architect Peter gelukkig zelf ook regelmatig in een AOK commissie. Zodoende kent hij de secretaris, en heeft hij een “collegiaal overleg” kunnen afspreken.
Dat overleg was afgelopen maandag om 16:45, Eduard Bakker van Bakker RVS was meegegaan.
(U vraagt zich misschien af waarom ik er zelf niet bij was. Trouwe lezers van ons blog herinneren zich misschien nog dat ik jaren geleden eens een woedende mail heb geschreven aan een mevrouw van de welstandscommissie. Die was toen zo enorm hooghartig tegen me geweest dat ze mijn grenzen aan alle kanten overschreed. De commissie wisselt steeds van samenstelling. Drie keer raden wie er nu opnieuw in de commissie zit)

Die naar voren stekende bakjes waren nodig vanwege “gelijk is ongelijk” legde Eduard uit. Als illustratie had Peter foto’s van het pand recht tegenover ons meegenomen. Nu twee gevels, die vroeger één geheel waren. Met horizontale delen die elkaar ontmoeten in een soort bakjes, die iets vooruit steken.

Peter was op alles voorbereid. Hij had zelfs een heel oud boek over winkelpuien bij zich. Dat boek kon in zijn tas blijven zitten. Want de commissieleden keken elkaar aan en zeiden: “Ah…., ja…., als je het zo bekijkt, ja, dan is het eigenlijk wel goed met die bakjes.”

Volgend punt, aluminium en RVS.
Als je een kant en klare metalen balk koopt, dan zitten daar binnenin vaak afgeronde hoekjes.

Afgeronde hoekjes in het ene materiaal en niet in het andere materiaal, dat kan niet, zei de commissie. Daarom hadden ze het gebruik van aluminium afgekeurd.
“Maar we werken niet met kant en klare balken, we lassen alles zelf op maat” legde Eduard uit.
“Oh, dan is het goed”, zei de commissie.

Dat de gemeente heel gedetailleerde bouwtekeningen had opgevraagd, waar dat allemaal goed op te zien was, dat die tekeningen vervolgens niet bekeken waren, daar hebben Peter en Eduard maar niks over gezegd.
Om 16:55 stonden ze weer buiten. Met de instemming van de commissie op zak. Binnen tien minuten waren maanden vertraging opgelost.

Dat is waar we nu aanbeland zijn. Er zijn geen bezwaren meer. Het plan is tot in de kleinste details goedgekeurd. Eigenlijk moeten we nu nog braaf wachten op een officiële melding vanuit de gemeente, maar daar gaan we geen tijd meer aan verliezen.
We gaan namelijk, tromgeroffel……., morgen het staal plaatsen. Knappe jongen die het daarna weer van de gevel afkrijgt.

Dit was de saaie theoretische inleiding. Morgen gezellig veel foto’s uit de praktijk. We zijn zooooo benieuwd hoe het er uit gaat zien!