De keuken staat als een huis

Vanochtend vroeg begon ik met het in elkaar sleutelen van de Ikea keukenkastjes. De laatste keer dat ik dat deed is alweer een tijdje geleden, het was leuk om te zien dat ze bij Ikea niet stilzitten. De gebruiksaanwijzing klopte als een bus, alle attributen zaten netjes in de juiste zakjes, en de manier waarop de kastjes gemonteerd moesten worden, was een stukje handiger en degelijker dan voorheen.

Tegen een uur of twee kwam Mariusz langs. Het grootste kastje moest aangepast worden aan ons Granieten keukenblad, en dan is Mariusz de juiste man.

Ik wilde niet in de weg lopen, en besloot naar van de Boogaard, mijn favoriete ijzerhandel, te gaan om een stevig touw en een lange spanband te gaan kopen voor het sjouwwerk morgen, als we de Velux door het gat in ons woonkamerplafond  het dakterras van de bovenwoning op gaan takelen.

Wie stond er daar naast me? Jan Verburg! Dat was een reuze gezellige verrassing. Jan liep even mee naar huis, en besloot dat het Veluxtakelen alleen maar zou kunnen slagen, als ik ook een bouwsteigertje zou hebben. En raad eens wat? Zijn zoon had zo’n steigertje staan. Zo liepen we even later de Gedempte Oude Gracht op. Bij een onooglijk klein deurtje in een blinde wand hielden we stil. Jan deed het deurtje open, en we gingen een smal steegje in. Aan het eind van het steegje stond, in the middle of nowhere, een beeldig monumentaal huisje. Dat bleek van Jan en zijn zoon te zijn. Jan heeft dat huisje decennnia geleden voor een prikkie kunnen kopen, toen het huisje nog een vervallen ruïne was. Met eigen handen hebben de Verburgjes er een prachtig huis van weten te maken.
Ik luisterde altijd al met aandacht naar de tips van Jan, maar nu ik dit gezien heb, begrijp ik dat ik oog in oog met de grootmeester van de rigoreuze verbouwingen sta.

Het steigertje stond een half uurtje later in de woonkamer, en Jan vertrok weer. Vijf minuten later werd er weer gebeld. Wat zou Jan vergeten zijn, dacht ik nog, maar het was Kees Kroese. Dat was ook heel gezellig. Hij had het huis alweer een paar weken niet gezien, dus het was leuk om alle verbeteringen te kunnen laten zien. Ik heb hem in geuren en kleuren kunnen vertellen over ons avontuur met perceel 10306. Dat is op dit blog nog min of meer onbesproken, maar ik beloof dat daar binnenkort een uitgebreid verslag van zal verschijnen.

Nadat Kees er weer vandoor was, vond ik dat ik toch nog iets nuttigs moest doen, en heb ik alle restanten van de oude keuken, en alle andere verbouwingstroep naar onze woonkamer beneden gebracht. Daar is de vloer nu zo goed aan het drogen, dat hij gerust weer met troep belast mag worden. Mariusz legde de laatste hand aan het laatste onderkastje, en tegen zessen reed ik tevreden naar huis. Het gaat met die keuken helemaal goedkomen.