De familie O

We hebben nu al een half jaar plezier gehad van onze onderhandelingen over het schuurtje van de buren, wat staat te popelen om eindelijk onze wasmachinekamer te worden. Vorige week hebben we de overeenkomst met de eigenaar van het sekstheater getekend en heb ik ontdekt dat onze slaapkamervloer slechts heel wankel ondersteund wordt door de toekomstige deur, vandaag heb ik alle documenten bij de notaris in de bus gegooid, en inmiddels was er al bijna niks nieuws meer te beleven met onze aankoop. Nou ja, aankoop, we moesten nog steeds betalen aan de vorige eigenaren, de familie O. Ze hadden al een keer 1 Euro ontvangen, tijdens de officiële aankoop, maar we hadden bedongen dat de rest van het geld pas betaald zou worden als onze stuiting echt helemaal afgerond was.
Vanmiddag om 17:00 was het zover.
We hadden afgesproken bij de “Oudste Zus” thuis. Toen ik om 17:10 arriveerde, zat de hele club al op een rijtje op de bank. Ze staken de ene sigaret met de andere aan, en door de rook heen kon ik zien dat er een licht nerveuze afwachtende stemming hing. Het is niet een familie die vaak bij elkaar over de vloer komt. Er is een broer met een psychose, er is een broer met een hele moeilijke financiële situatie, de Oudste Zus is pas weer een beetje mobiel sinds ze vorige week van de gemeente een scootmobiel had gekregen, en er sluimerde sinds het overlijden van hun vader een licht achterdochtige houding ten opzichte van elkaar. Hadden ze wel allemaal een even groot gedeelte van de erfenis gehad? Klopte het wel dat iedereen slechts 500 Euro had geërfd?
Hier moest dringend wat ijs gebroken gaan worden. Ik ben eerst maar eens een uitgebreid verslag van het afgelopen half jaar gaan geven. Over het gekissebis tussen meneer Exploitant en meneer Achterhuis, en hoe er in het verleden vreemde transacties uitgevoerd waren. Die verhalen over vreemde transactie bleken de stemming meteen al wat te verbeteren. De middelste broer had de vorige eigenaren nog gekend. De oudste broer bleek zich ook nog het een en ander te herinneren. De Oudste Zus kwam een beetje los, en voor we het wisten werd het een vrolijke boel. Toen ik het hele clubje lekker op drift had, vond ik dat het tijd was geworden voor de finale betaling. Annie en ik hadden dit weekeinde al een enorme berg vijftigjes uitgeteld en in envelopjes gestopt, in elk envelopje zat een ontvangstbewijs, en op elk envelopje hadden we de volledige doopnamen geschreven.
Het was een prachtig moment. Vier hele blije O-tjes, die allemaal hun eigen stapeltje vijftigjes zaten te tellen. Vader O had er volgens de kinderen een paar miljoen doorheen gejaagd in het Casino, ze waren allemaal onder heel erbarmelijke omstandigheden achtergebleven, en hadden in geen jaren zoveel geld bij elkaar gezien.
We zijn nog een half uurtje blijven bijpraten. De middelste broer bleek vroeger in ons bovenhuis gewoond te hebben. Sterker nog, hij had zelf de badkamer op het dakterras gebouwd. Of de kranen met echt bladgoud er nog inzaten, wilde hij meteen weten toen ik vertelde dat wij inmiddels ook de eigenaren van het bovenhuis geworden waren. De oudste zus woonde vroeger boven het sekstheater, en op de plek waar wij nu ons daklicht hebben gebouwd, hadden ze vroeger ook al een daklicht. Middelste broer kon via het dakterras gezellig bij zijn zus naar binnen kijken, en via het daklicht omlaag kijken naar de woonkamer waar zijn moeder altijd zat.
De ene anekdote volgende de andere op. Ik schrok wel een beetje toen de oudste broer, die eigenlijk nog niet zoveel gezegd had, midden in een verhaal van zijn zus ruw opstond en op mij af stormde. Vals alarm. Hij greep met beide handen mijn hand, en zei, met tranen in zijn ogen: “Mag ik u nogmaals heel hartelijk danken. Ik wist niet hoe ik het schoolgeld van mijn dochter moest betalen, u heeft ons heel erg geholpen”
Zo’n middag dus. Toen ik aan het eind zei dat ik een vreemde vraag had, en dat ze het eerlijk moesten zeggen als ze er geen zin in hadden, maar of ze misschien met me op de foto zouden willen voor ons fotoverslag over de verbouwing, veerden ze als één man op. Ze wilden dolgraag met me op de foto.
Ik ben ook heel blij met de foto! Want dat laat zich zelfs met Hessels pen niet beschrijven. De familie O., legendarisch.
Hahaha. Superleuk dat jullie net zo van dit verhaal genieten als wij. Tot en met in Singapore aan toe (Trudelies). Ik denk dat ze Hessel echt gaan missen in hun leven, want ze genoten er volgens mij zelf ook van om met hem te mailen en te bellen en hun verhaal te doen. Zoals Ikea al zegt “Aandacht maakt alles mooier” :))
Oh, ik moest Annies bericht even rustig twee keer lezen. Eerst dacht ik dat “jullie”, Trudelies en anderen mij zouden gaan missen. Daar leek ik zelf iets te missen. Ga ik toch niet naar Haarlem verhuizen?
Pas na een tijdje begreep ik het. De familie O gaat mij missen. Dat klopt denk ik als een bus. Ikzelf ga onvermoeibaar voort.
Top verhaal!
Genoten van dit verhaal. Een verhaal met vele lagen.
Heerlijk Hessel! Heel dapper maar geen twijfel dat jij ze niet week zou krijgen. Echt geweldig verhaal.
En daar zijn je lezertjes heel blij mee. Want deze mensen zijn niet te beschrijven. Geweldig.
Maar hebben ze niets over de wietplantage verteld? Nog eens uitnodigen wanneer je klaar bent!