Dag met een gaatje

Met mezelf had ik afgesproken dat ik niet meer over mijn werk of niet-werk zou spreken op het blog, maar vandaag ontkom ik er niet aan. Donderdag was ik gebeld dat men mij ergens zeer graag wilde hebben, dinsdag (morgen!) eigenlijk al, maar of ik maandagochtend vroeg nog even ‘een informeel kopje koffie wilde doen met twee medewerkers’ enkel om even te kijken of het klikt. Dus ik zat vanmorgen om 9.00 uur fris gewassen en gestreken in de buurt van de Dam. Het beloofde een zalige dag te worden.

Het klikte helemaal, maar opeens begon aan het einde van het gesprek een van de personen alle randvoorwaarden van de afspraak ter discussie te stellen. En dat ’t allemaal erg lastig ging worden…. Mijn oorspronkelijke plan was om vandaag even rustig boodschappen voor de rest van de week te doen, een overhemd te strijken en mij voor te bereiden op het aanstaande werkavontuur.

Toen ik na het gesprek op de fiets stapte voelde ik mijn hoofd vacuüm trekken. Er was nog niks verloren, maar het was zo raar, onoverzichtelijk en onprofessioneel allemaal -een duidelijk teken dat ze me erg hard nodig hebben- dat ik zin had om een muur in elkaar te slaan. Dat kwam goed uit…

Want… omdat ik dacht dat ik niet meer in Haarlem zou komen deze week had ik een beetje een zwaar hart ten opzichte van Hessel. Hij moest het laatste stuk -de muur er uit halen en afvoeren- helemaal alleen doen. En dan is het een heidens karwei.

Ik reed linea recta naar Hessels huis, in m’n goeie goed en zei: ik ga met jou mee. Hessel stond op het punt van vertrek want herrie maken met de slagboormachine doen we zoveel mogelijk voor 12.00. Aangekomen gingen we meteen aan de slag.

Hessel ziet er hier een beetje uit als een plumpuddinkje, maar dat was een momentopname. De slagboormachine is vrij zwaar. Hessel bikte de stenen los en ik pakte ze aan: de gebroken stenen links…

en de hele stenen netjes rechts, want die moeten zometeen naar de tuin.

We werkten zwijgend, maar in harmonie, hard door. Binnen no time was de helft er uit.

en voor 12.00 uur de hele muur.

Het is echt een historisch moment! En het ziet er geweldig uit. We hebben het voor elkaar!

Het was best zwaar werk…dus belangrijk om veel te blijven drinken.

En ik krijg er zelfs een bouwvakkers decolleteetje van…

Nu konden we ook goed zien dat er slechts een paar millimeter verschil zat tussen de twee muurgedeelten waarin Hessel gezaagd had.

Omdat het nu toch al een troep was, sleep Hessel nog even de randjes van een paar stenen bij.

De goede stenen legde ik op een mooie stevige stapel in de tuin, bij de andere ‘goede stenen’. De andere stenen gingen in zakken naar de voorkamer. Toen dat klaar was ging ik boven vegen en stofzuigen want het rode stof van vorige week lag daar nog centimeters dik. Toen ik uit het raam keek, zag ik Hessel stiekem mijn stapel ‘corrigeren’ (…). Hij wist niet dat ik een foto maakte en zojuist bij het inladen van de foto’s in de computer moesten we er samen heel hard om lachen om ons verschil in perfectionisme. Met mijn stapel stenen was niks mis trouwens. Even for the record.

Nadat alles klaar was ging ik snel alle boodschappen voor deze week bij Mabrouch doen en kocht daar ook voor het eerst gemarineerd lamsvlees. Op de terugweg kwam ik -verkleed als bouwvakker- de buurvrouw van mijn ouders tegen. We lieten haar even het huis zien maar ik ben vergeten een foto te maken.

Thuisgekomen contact ik nog even mijn mogelijke opdrachtgever, die aangaf mij een mailtje te zullen sturen. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Het kan alle kanten op gaan. “Leuk” is echt heel anders, maar tja, soms is het even wat het is. Er doorheen ademen dan maar…

Zeker is wel dat een mens goed moet eten. Dus dat deden we. Met dank aan Mabrouch, ook voor al uw heerlijke lamskoteletjes!

Ik strijk zometeen ook even m’n overhemd, je weet maar nooit wat de dag van morgen weer zal brengen.