Burengerucht

Dit bericht verschijnt vandaag. Maar het zou eigenlijk gisteren al gepubliceerd moeten zijn. Onze website heeft kuren, en we waren onbereikbaar. Dus, om het makkelijk te maken, wordt u verzocht om overal waar vandaag staat, gisteren te lezen. Donderdag 24 mei dus.

Vandaag was de dag dat niks liep zoals bedoeld, maar het was wel een erg leuke dag (Gisteren dus!!). Niet alles heeft met de verbouwing te maken dus ik zal er geen dagboek van maken, maar ik doe even rijp en groen een verslag.
Gisteren had ik mijn laatste dag bij het superleuke bureau Achtung!McGarryBowen (dus u leest hier:… eergisteren). Ze wilden me wel verlengen, maar er zaten een aantal klussen in de vertraging dus die vlieger ging niet op. Vanmorgen had ik eerst een zakelijke afspraak en daarna zou ik koffie hebben met goede vriend en bloglezer P. Ik appte hem dat mijn afspraak opeens niet door bleek te gaan. Zijn afspraak ook niet, dus we konden meteen aan de koffie. Hartstikke leuk. Alles besproken, het leven, het werk, en alles wat daar tussen zit.
Daarna ging ik naar Xsaga waar ik ook nog steeds 1 dag per week werk. Het was heel leuk. Ondertussen belde nog een headhunter voor m’n CV voor een andere klus. Reuring genoeg dus. Einde dag zou ik Hessel bellen om te laten weten of ik moe was of dat ik naar Haarlem zou komen. De Dakkas had namelijk de omwonenden uitgenodigd om de werkzaamheden te inspecteren. Wij wilden daar wel even naar toe, ook om te zien hoe erg de inkijk op ons dakterras zou worden…. Ik belde Hessel dat ik te moe was, maar dat we toch gingen, want naar huis gaan en op de bank zitten kan altijd nog.
Ik kon vanuit Xsaga meerijden met een collega die ook in Haarlem woont. Hoe handig! Toen ik de straat in kwam lopen was het net een schilderij. De studenten hadden hun wekelijkse avondje in hun clubhuis, hier en daar hing een buurman in de deuropening, en Hessel zat op ons bankje voor het huis. Ik stond nog strak van alle werkdingen en kwam dus vrij hoog in m’n energie aangetrippeld. Het was heerlijk ons huis weer te zien. En Hessel ook.

We gingen eerst even eten bij Nonna Anna, onze nieuwe buren. Het is een heel leuk Italiaans restaurantje dat gerund wordt door een piepjong stel uit Puglia.

Het is duidelijk dat het restaurantje met weinig middelen is opgeknapt, maar het is liefdevol en netjes gedaan. De eigenaresse – een heel jong meisje dat gebrekkig engels spreekt – verwelkomde ons. Toen we zeiden dat we de buren waren straalde ze. We maakten ook kennis met haar man. De kaart is simpel, maar zalig. Echt ZALIG. Verse zelfgemaakte pasta, pizza en voorgerechten. Omdat het in het begin niet zo goed liep zijn vis en vlees van de kaart gehaald. Nu ze een goede recensie hebben gehad in het Haarlems Dagblad komt hopelijk de loop er in en komen die terug op de kaart.

Ik gun deze hardwerkende dappere mensen alle succes van de wereld. Ze zouden heel graag tzt in het bovenhuis dat we verhuren komen wonen. Wie weet. Het liefst bood ik ze het meteen gratis aan, maar dat is niet helemaal de bedoeling van een investeringsappartment, dus ik heb niks gezegd.

Nadat we gegeten hadden deden we nog een espresso bij ons thuis op de bank. De eerste avond-koffie in ons eigen huis. Het was supergezellig.
Daarna naar de Dakkas. Het is supermooi gemaakt en de eigenaren straalden. Maar de belangrijkste vraag was toch: Hoe zou het met het zicht op ons dak zijn?

We zagen dat men vanaf de ballustrade recht zicht op ons dak heeft, maar als men binnen zit niet. De overige buren zijn allemaal keurige leuke mensen. Iedereen was aan het checken hoeveel last ze er van gaan hebben.
De kas is vooral heel erg groot. We vragen ons af hoe je dat vol en gezellig gaat krijgen. En hoe het in de winter is… Meerdere mensen vroegen zich zachtjes af hoe dit rendabel gaat worden. Misschien hopen velen in stilte dat ’t niet gaat lopen, zodat we weer rust hebben… Aan de andere kant nemen de eigenaars alle initiatief om overlast uit te sluiten, dus echt bang zijn we niet. En wie zijn wij om de vooruitgang tegen te houden!

Nadat we alles gezien hadden reden we naar Amsterdam, waar mijn fiets nog op de Danzigerkade stond. Ik fietste door de warme avond naar huis, om nog een uitgebreide mail aan De Kruidenier die op de kleintjes let te schrijven vanaf mijn Xsaga-adres en om mijn CV op te sturen aan de headhunter.
Toen was het opeens 23.30 en kon ik mijn bed in rollen. Morgen eerst naar de kapper en dan als we ons goed voelen met Hessel mee om puin te rijden. U ziet het blog al voor u. Inderdaad. Hoogstwaarschijnlijk morgen een foto van mij met een zak puin bij de stort en een foto van ons in de auto wasstraat. Morgen einde dag weten we het zeker. Reken op alles maar hoop op niks…haha.