Buiten scheen de zon

Vanochtend om 10:00 zat ik op ons bankje op straat klaar om de specialist in deuropeners te ontvangen. Het was heerlijk weer, ik had alle tijd. Dat kwam goed uit, want om 11:00, slechts een uurtje te laat, kwam de specialist aangewandeld.
We deden een rondje door het huis, dronken een kopje koffie en bespraken mijn wensenlijstje. Ik had gezien dat in de Jung LS990 serie, dat is de serie waar wij onze schakelaars van gaan kopen, ook mooie deuropenings-units beschikbaar waren die in de frames ingebouwd kunnen worden. Daar had hij nog nooit van gehoord. Nou werkt Jung samen met Siedle, een reuze duur merk deurbellen en deurcameras. Kan de Jung serie ook met een goedkoper merk gecombineerd worden? Dat moest hij opzoeken. Ik had alvast een tweetal UTP Cad5 kabels van de voordeur naar de keuken aangelegd. Voldeden die kabels, ook als ik mogelijk voor een ander merk intercom zou kiezen? Dat zou hij zeker navragen.
Toen hij weer weg ging, was ik niks wijzer, en was het 12 uur.

Het is de mooiste zomer van deze eeuw, dan zal het toch niet de bedoeling zijn dat ik de hele dag in een stoffige keuken aan het werk ben? Weet je wat, ik ga eens kijken hoe de zon er op ons dak uitziet. Ik was niet meer op het dak geweest sinds Annie zo vakkundig een schutting uitgebeeld had, en zeker niet sinds de Dakkas geopend was. Ik sleepte een stoeltje de trap op, en ging er eens lekker voor zitten. Die Dakkas, die viel reuze mee. Er was helemaal niks van te horen, en van de bezoekers die arriveerden zag je alleen een stukje van hun kruin. Niemand leek geïnteresseerd in de omgeving, ze liepen allemaal zonder op te kijken door naar hun tafeltje. Als daar straks beplanting staat, en, sterker nog, als wij straks een schutting en onze eigen planten hebben, dan voelen we ons denk ik nauwelijks bekeken.

Toen ik een kwartiertje had zitten zonnen, keek ik eens wat beter om me heen. Ik herinnerde me iets over onze open haard schoorsteen. Toen ik de vorige keer met Annie op het dak was, hadden we gezien dat de kap daar vanaf was, hij lag gewoon op het dak van de buren. Nu ik toch zo lekker in de zon zat, zou ik natuurlijk net zo goed die schoorsteen kunnen repareren.
Het bleek een systeem te zijn wat in het verleden al eens gerepareerd was. Maar dan wel op z’n Jan Boerenfluitjes. De wand van de kap bestond uit twee concentrische cirkels, een binnen- en een buiten wand.

De schoorsteen bestond ook uit eenzelfde tweetal wanden. De buitenwand van de kap moest over de buitenwand van de schoorsteen geschoven worden. Maar de binnenwand, zou die nou binnen of buiten de binnenwand van de schoorsteen moeten passen?
Het werd een behoorlijke worsteling. De kap was een ruime meter in doorsnee, en loeizwaar. Om hem op de schoorsteen te plaatsen, moest ik licht voorover buigen, met ver onder mij het plafond van onze woonkamer in zicht. Als er plotseling een windvlaag zou opsteken, zou de kap wel eens als een vlieger kunnen werken en zouden we samen in de diepte verdwijnen.
Gelukkig was er geen wind. Ik ben eindeloos aan het meten en passen geweest, zonder te kunnen ontdekken wat nou de binnen en wat de buitenflens zou zijn. Een paar uur later heb ik grof geweld gebruikt. Ik heb met een flinke tang de ene rand naar binnen gebogen en de andere rand naar buiten, en toen, eindelijk, schoof de kap op de schoorsteen.

Ik kon het niet laten om meteen stiekem ons bovenhuisje te fotograferen. De huurder had alle ramen verduisterd, dus ik zat niet al te veel in zijn privacy, vond ik. Ik kon door het dakraam nauwelijks zien of ik thuis was, zo fijn reflecteert dat.

Uiteindelijk was ik ongemerkt lekker zongebruind geworden en had ik rond 4 uur geen zin meer om nog een andere klus op te pakken. Ik was lekker vroeg thuis, net als Annie, en toen hebben we samen nog een rondje door het Vondelpark gerend.
Morgen weer serieus verder met de slaapkamervloer.