Als de bank toch eens kon praten…

Nee, dit blog gaat niet over de familiebank waar Annie nog steeds met veel plezier de boel aan het opschudden is.

Dit blog gaat over onze rode bank. De bank die de afgelopen jaren elke fase van elke verbouwing meegemaakt heeft. Onze metgezel in woelige tijden.
We komen inmiddels in kalmer vaarwater. Deze week gaan we de laatste grote verandering meemaken. Daar gaan we nog uitgebreid over schrijven. En daarna gaan we een beetje uitrusten. Maar niet meer op de rode bank.

Hij kwam in december 2017 in ons leven. We woonden nog in Amsterdam, maar hadden toch bedacht dat we Kerstavond met mijn oude vrienden in ons nieuwe-huis-in-aanbouw zouden gaan vieren. Die wilden vast wel ergens op zitten. We hadden nog maar één kleine blauwe bank; bij kringloop Rataplan heb ik toen voor 20 Euro onze rode vriend gekocht. Hij maakte zijn eerste Kerst mee.

Jaren later, we waren inmiddels verhuisd, stond hij tussen de oude bank van Annie uit Amsterdam en een bruine boekenkast, die we voor een paar tientjes op Marktplaats gekocht hadden. Die kast zou uiteindelijk blauw geschilderd worden en is nog steeds een pronkstuk in onze kamer.

Ons interieur groeide door en kreeg zelfs een echte grote mensen hoekbank. In de kleur wit. Erg mooi, maar ook erg wit. Na veel wikken en wegen kozen we een andere stof uit voor de nieuwe bank. Een rode stof. Die toevallig precies de kleur van onze eigen Rataplan bank had.

De oude bank kreeg een nieuwe bestemming. Het Roxy Theater. Daar gaf hij beschutting aan toevallige passanten.

Niet lang daarna was hij het pronkstuk in de directiekamer van het Theater.

Wie had kunnen denken dat deze directiekamer een paar jaar later een gezellige woonkamer zou worden.

Ook in de nieuwe woning was hij een grote steun. Hij gaf duidelijk aan hoe “groot” de kamer uiteindelijk zou gaan voelen. Comfortabel geplaatst tussen de eethoek bij het raam en het keukeneiland aan de achterwand.

Maar aan onze innige band is nu dus een eind gekomen. Het theater staat op het punt om nieuwe bewoners te krijgen, we kunnen hem nergens meer kwijt.

En zo sjouwden Annie en ik hem eind vorige week naar buiten. Er was een afspraak met de grofvuilddenst, die hem de volgende ochtend vroeg zouden komen ophalen.

Het theater met bank:

Het Theater zonder:

Zielig he?
Hij stond de hele nacht eenzaam buiten, met slechts 3 stoelen om hem gezelschap te houden. De stoelen die we op dezelfde dag gekocht hadden als onze vriend. Zeven en een half jaar trouwe dienst.

Annie was de volgende ochtend vroeg genoeg op om hem opgehaald te zien worden.

Vaarwel lieve bank!

Nu de bank weg is, is het Theater schoon en leeg. Klaar voor nieuwe avonturen. Daarover hoort u heel spoedig meer. (het wordt me het weekje wel!)