Afscheid van het Snorretje

Als je een striptekenaar zou vragen om een lief omaatje te tekenen, dan zou het resultaat erg lijken op het mevrouwtje wat ik van de week bijna van het leven beroofd heb.

Het was de dag dat ik een nieuw kozijn getimmerd had. Het kozijn was af, en ik ging voor de eerste keer kijken of het ook echt zou passen. De werksteiger stond binnen in de woonkamer, ik was met het kozijn in mijn handen via het keukentrapje op de steiger geklommen, en had het hele gevaarte hoog boven mijn hoofd in de lucht getild, klaar om het op het etalageruit te plaatsen, toen ik buiten iemand hoorde zeggen: “hehe, even zitten” (echt waar, dat werd hardop gezegd).
Het was een schattig klein mevrouwtje, wat zich uitgebreid op ons bankje ging installeren. “Mevrouw, sorry, u bent hier altijd welkom, maar nu komt het even erg slecht uit” riep ik door het open bovenraam naar beneden. Het mevrouwtje schrok een beetje, keek om zich heen waar die vreemde stem vandaan kwam, keek omhoog, en zag het enorme kozijn boven haar hoofd opdoemen. Dat was best lollig.

Vandaag was ik weer even in Haarlem, om de verwarming 5 graden hoger te zetten. Omdat ik dan ook meteen een klusje wil doen, heb ik het kozijn voor de eerste keer in de groene verf gezet.

Let niet op de druipers in de verf, die zaten al in de oorspronkelijke verflaag van de vorige eigenaar, echt waar.
Ik stond ditmaal op de steiger buiten, toen ik het mevrouwtje weer door de straat zag dwalen. We zeiden elkaar gedag, en ze begon meteen tegen me aan te kletsen. Ze had groot nieuws. Ze werd de nieuwe uitbaatster van het Snorretje.

Het Snorretje is een vast gegeven in de Kleine Houtstraat. Al meer dan 45 jaar zit er onder deze naam een snackbar in het pand schuin tegenover ons. Toen Annie nog een kleine Annie was, ging ze er na de klassenavond al naartoe. Ze kocht er dan eerst een broodje Shoarma, en ging daarna gezellig samen met de klasgenootjes overgeven in de Groendaalsteeg. Zo’n soort zaak dus. Toen wij vorig jaar ons huis kochten, werd het Snorretje gerund door een vriendelijke Marokkaan die er patat verkocht, maar de afgelopen maanden was de deur dicht gebleven.

Nu gaat er dus opnieuw leven in het Snorretje geblazen worden. Door dit mevrouwtje. Ze is ongeveer 1 meter 50 hoog, kletst je de oren van het hoofd, is 74 jaar oud, en gaat de straat verrijken met een Spaans delicatessen winkeltje. Ze kookt zelf, heeft een vitrine met verse vis, verkoopt straks broodjes, paella, tapas, worsten, en op zaterdag en zondag zelfgemaakte churros met chocolade.

Ze was nu langs gekomen of te zien of de verhuurder zich wel aan zijn afspraken hield. Het Snorretje was namelijk heel erg vies door de Marokkaan achtergelaten, en ze had geëist dat de hele zaak spic en span opgeleverd zou worden. 1 April gaat ze open, en dan moet het helemaal fris zijn. Binnen stonden drie heren zich in het zweet te werken. Met plamuurmessen stonden ze het vet van de muren te krabben, dus dat ging wel goed komen denk ik. Een van de heren kwam even naar buiten. Ik had hem al eerder gezien. Een man die vermoedelijk uit Egypte kwam. Het bleek de huiseigenaar te zijn. Meneer Snorretje himself. Hij had het pand al 45 jaar in eigendom, en er was al een hele stoet huurders in- en uitgetrokken. Zijn naam is Ibrahim, maar eigenlijk ook Dolf, want in Amsterdam heeft hij “avondwinkel Dolf” in de Jordaan. Het enorme nieuws dat voor het eerst de naam “het Snorretje” van de gevel ging verdwijnen, liet hem geloof ik onberoerd. Er komt namelijk helemaal geen naam op de gevel. Alleen een opschrift “Spaanse Delicatessen”, en dan binnen, vlak achter het raam, een bord met de naam van de zaak. “Dat scheelt weer 600 Euro precariorechten” wist onze nieuwe buurvrouwtje te vertellen.
“Nou schat, hartstikke leuk dat we elkaar nou kennen” zei ze toen ze na een half uurtje uitgekletst was.

Het was me het middagje wel.