Div, Keuken

Afscheid van Harrie

Toen we ons huis nog maar heel kort hadden, zat Annie eens met Monique Lotsy een kopje thee te drinken. Plotseling liep er een poes door de keuken. De dames schrokken flink, zeker toen ze zagen dat de poes eigenlijk een rat was.
De maanden daarna is ons huis helemaal rat-vrij gemaakt. Alle gaten waar rottende deurposten in zaten zijn met beton gevuld, alle gleuven tussen de verschillende vloeren zijn gedicht, en bovenop de oude vloeren is een helemaal gesloten vloer met vloerverwarming gestort.

Op één plek na. Het muurtje tussen onze keuken en onze wasmachinekamer. Ik had daar juni vorig jaar al eens een voorzetwondje weggehaald, en toen ontdekt dat de antieke drempel van de antieke deur helemaal verrot was. Een dag of wat daarna bleek er iemand van de randisolatie van de vloer gegeten te hebben. Ik heb de ruimte bij de drempel toen provisorisch dichtgemaakt, en mijn vingers gekruist.

Vele maanden later hadden we contact met de eigenaar van het sekstheater. We spraken over de overdrachtsdatum, en over ditjes en datjes. In dat gesprek vroeg hij ons om de groeten te doen aan Harrie, als we ons nieuwe kamertje in bezit zouden krijgen. Harrie. Onze rat had een naam! Harrie de Rat.

Vanmorgen ben ik vroeg aan de slag gegaan. Eerst heb ik de CV radiator van de buren, die wij blijkbaar geërfd hebben, losgekoppeld. Daarna heb ik de rest van de muur die in de oude deurpost gemetseld was weggebroken. Dat bracht heerlijk veel licht in de duisternis.

De hele keukenmuur staat nu vol met puinzakken, die komen van de week wel aan de beurt om weggebracht te worden.

Nadat de muur weg was, kwam de oude verrotte dorpel overzichtelijk in beeld. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken, en hem weg te slopen. Dat kostte geen enkele moeite. Van boven leek de dorpel nog heel wat, aan de onderkant was hij helemaal verrot. Nu kon ik ook duidelijk zien hoe gezellig Harrie zijn nest had ingericht. Onder het rottende hout had hij een complete woonkamer gebouwd.

Zonder de dorpel had ik voor het eerst goed uitzicht op de situatie onder de vloer. Er liggen een paar stevige balken in het zand. Daarop is een Lewisplaten vloer gelegd, met een heel dun laagje beton er op. Niet veel, maar net stevig genoeg. Ik heb mijn iPhone in een gleuf langs de vloer gestoken, en de situatie onder de vloer gefotografeerd. Vanmiddag in Haarlem dacht ik dat de balken van beton waren. Nu ik vanavond achter de computer de foto beter bekeek, meen ik in bij de linker balk een kuiltje en een gat in de balk te zien. Een van Harries gangen? En zou het dan toch geen beton zijn? Daar ga ik morgen nog eens op studeren.

Zo ziet die gleuf er vanuit de keuken uit:

Wat in elk geval zeker is, is dat Harrie inmiddels naar een andere woning moet gaan omzien. Ik heb onder de vloer een hoofdingang naar zijn nest gevonden, die ook in contact stond met een ventilatiegat in onze keukenvloer. Die hele ruimte is vanmiddag door mij opgevuld met 40 kilo beton. Eat that, Harry!

Morgen vul ik de laatste kiertjes op, en dan zijn we officieel rat-vrij. Een geruststellende gedachte.