Achter de wolken schijnt toch altijd weer de zon

Weet u het nog, mijn gemopper in het vorige blog?
De gemeente wilde plotseling alsnog een nieuwe omgevingsvergunning voor het afgraven van de tuin? Normale doorloopsnelheid 8 weken? Je raadt het nooit: we kregen hem binnen een week.

We konden gewoon volgens planning aan het werk. Maandag 6 maart, grote ontgravingsdag. Ik hoefde alleen nog maar het kenteken van de zuigwagen door te geven voor een ontheffing om bij ons in de straat te staan. Voorheen was dat een eenvoudig belletje met de gemeente, niks aan de hand. Inmiddels heeft de gemeente de procedure een beetje aangepast. Een vergunning voor een zuigauto is geen enkel probleem, mits je hem ACHT WEKEN van te voren aanvraagt.
Hoeveel vergunningsonzin kan een mens verdragen? Ik was er klaar mee. No more mister nice guy. Ik heb de juffrouw van de gemeente verteld dat we de wagen gewoon gingen neerzetten, en als daar bezwaar tegen zou zijn, dat de mannen van handhaving hem dan zelf mochten wegrijden. Daar leek ze genoegen mee te nemen.

Gister was het dus zover. Een van de grootste wagens die we ooit op het werk hebben gehad reed klokslag 07:00 de straat binnen. Aan het stuur zat Jordy. Jordy viel in voor de vaste chauffeur van de zuigwagen, die in het ziekenhuis lag. De chef van Jordy was er ook. Dat was Jos, die inviel voor Bas, met wie ik alle afspraken gemaakt had, maar die op wonderlijke wijze bij de firma Vlasman vertrokken was. Het was de eerste zuigklus waar Jos bij betrokken was.

Jos en Jordy koppelden een heel stel rode slangen aan elkaar, helemaal tot in de tuin. Aan het eind van de slang zat een soort zeef. Die zeef was groter dan gedacht. Bij het archeologisch buro had iemand bepaald dat de maaswijdte van de zeef 4 millimeter zou zijn. Mij persoonlijk leek dat nogal fijnmazig. Door een stel gaatjes van 4 milimeter een hele tuin uitzuigen, het leek me een flinke uitdaging. De zeef die we gisteren zagen, had mazen van 4 centimeter. Dat komt omdat Jos in duimen denkt, i.p.v milimeters. De archeologen konden daar genoegen mee nemen.

Nadat alles geinstalleerd was, was het toch al gezellig 09:00 geworden. Jos ging terug naar kantoor, de schoppen gingen de grond in, de zuigslang ging aan.

Binnen 5 minuten zat de zeef verstopt.

Na ampel overleg werd besloten om de hele zeef aan de kant te leggen. Al scheppend werd de grond in de slang gestopt, ondertussen goed kijkend of er misschien nog leuke oude scherven in de aarde verstopt zaten.

Een paar uur later was er nog maar een heel klein stukje afgezogen.

De slang was om de tien minuten helemaal dichtgeslibt. Jordy liep dan onze hele pand door, de flexibele slang op en neer schuddend terwijl hij er met een stuk hout flink op sloeg. De slang had ribbels van binnen, waar de grond aan bleef kleven.

In onze offerte had gestaan dat alles in één dag klaar zou zijn, met een uitloop naar dag twee als de archeoloog de boel zou ophouden. Inmiddels was me duidelijk geworden dat het trage tempo aan van alles lag, maar niet aan de archeoloog. Damien bleek een fantastische vent. Hij had de hele dag op een klapstoeltje kunnen gaan zitten, maar hij stak veel liever zijn handen uit de mouwen. Net als Ming trouwens. Ming was aanwezig namens het milieukundig begeleidingsburo. Ming kon ook al niet stilzitten. Terwijl de machinerie ons op allerlei manieren in de steek liet, groeiden Jordy, Damien en Ming steeds meer naar elkaar toe. Ze waren als een hecht team onvermoeibaar.

Ikzelf was dat bepaald niet. Alleen al van het kijken naar het trage werk werd ik teneergeslagen en nogal moe. Gelukkig waren daar Guus en Daan. Na een warme buikmassage kon ik er weer tegenaan.

Rond 14:30 was er een paar kubieke meter weggezogen. De zuigwagen zat vol en moest naar huis. Damien deed nog wat archeologische metingen, om 15:00 was alles alweer achter de rug.

Ik heb Jos maar eens gebeld. Jos had me leren kennen als uiterst beminnelijk en charmant. Hij keek er geloof ik best van op hoe hem beminnelijk en charmant de les gelezen werd. Aan het eind van het gesprek begreep hij dat er geen cent extra aan ons te verdienen viel, dat ik zeker niet van plan was om archeoloog en milieukundige extra dagen in te huren, en dat ik er van uit ging dat het werk dinsdag klaar zou zijn.

Vanochtend klokslag 7:00 stand Jordy weer op de stoep. Met zijn zuigwagen en een extra auto vol met andere slangen. Grote grijze buizen waren het ditmaal. Helemaal glad van binnen, en veel wijder van doorsnede. Alleen het laatste stukje in de tuin was nog flexibel rood.

Een half uurtje later ging de slang de grond in, en zoog zichzelf bijna naar Nieuw Zeeland, zo krachtig was hij. Het hele team had zich gisteren einde dag erg bezorgd gevoeld over het verloop van het werk, deze ochtend haalden we allemaal opgelucht adem. Het afzuigen bleek ook razendsnel te kunnen. Kuub na kuub verdween in de slang

Een waar ballet van scheppen en rondvliegende grond

Soms was er een archeologisch interessant plekje. Naast een stukje muur wat vroeger een WC was, bleek een hele hoop scherven uit de vroege middeleeuwen te liggen. Damien genoot daarvan, en bracht alles nauwkeurig in kaart

Vlak bij onze wasmachinekamer was nog zo’n oude stortplaats.

Plots leek de dag voorbij te vliegen, en werd de tuin steeds leger. Om 11:00 zat de zuigwagen al vol, Jordy ging hem legen terwijl Damien nog wat metingen deed. Rond 12:30 begon de tweede zuigronde.

Ik had vorige week een aantal schroefogen in de muur geboord, precies op de hoogte waar het toekomstig maaiveld zou komen. Aan elk schroefoog had ik een lang touw gebonden, wat helemaal tot aan het bestaande maaiveld aan de overkant in de steeg gespannen kon worden. Die touwtjes werden maatgevend. We moeten immers precies één meter schone grond gaan opleveren. Rond vier uur vanmiddag was de grond onder elk touwtje 1 meter diep verwijderd.

Onze tuin begon op een leuk zwembad te lijken. Eén meter is best veel, als je er als referentie een archeoloog bij zet.

Einde middag was al het werk af. We hebben in de sneeuw gestaan,

we hebben warme croissantjes gegeten, we hebben moppen getapt en een hoop gelachen, we waren een hecht team geworden. Ook al mijn zorgen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. We hadden een uitgediepte tuin. Helemaal klaar om binnenkort weer volgestort te worden. Met schone aarde. Waarna alles er weer precies zo uit ziet als twee dagen geleden.

Toen de jongens weggingen, hebben ze me hartelijk bedankt voor de fijne opdracht en de gezellige dagen. That’s the spirit waar wij hier van houden!