9 ritjes met de C5 later…

Het afgelopen weekeind hebben we gebruikt om heel diep uit te ademen, uit te slapen en langdurig met holle blik voor ons uit te staren op de bank. Het was machtig mooi, de operatie “nieuw dak in vier dagen”, maar het waren best veel indrukken. Het dak is prachtig geworden, de badkamer niet te herkennen zo duchtig kaalgehakt, maar er was even wat behoefte aan een beetje afstand.

Gisteren stond ik fris als altijd vroeg in de ochtend klaar om het vervolg van de vorige week op te pakken: Het opruimen van alle zooi. De C5 had ik ingericht als stationwagen en hij stond met open klep voor de deur te wachten. Ik pakte routineus de eerste zak met puin op om hem naar buiten te tillen, en toen…..”krak”. Ik wist niet wat me overkwam, mijn eerste blessure van deze verbouwing. Het schoot in mijn rug. Rechtsonder. Precies op de rode plek van bovenstaande selfie.

Goede raad was duur. In een poging het onheil te bezweren heb ik in de keuken een serie yoga-oefeningen zitten doen, ik heb het nodige rek- en strekwerk verricht, ik heb mijn buikspieren (voorzover aanwezig) aangespannen, en ben moedig aan de slag gegaan. Rustig vanuit de knieën tillen.
Vandaag, 9 ritjes met de C5 later, is al het puin weg. Een compleet oud dak, een grote berg bitumen, een enorme airconditioningapparaat, een satellietschotel en een hoop andere metalen pijpen, samen met het wand en vloertegelwerk van de badkamer, evenals de onderliggende zandcementvloer, alles is weggebracht. De C5 is daarna uitgebreid door de wasstraat gegaan, gezogen en gelapt, en ik zit inmiddels fris gedoucht in mijn goeie goed thuis op de Willemsparkweg te wachten totdat mijn jarige verkering thuiskomt. De rugblessure is al bijna over.