Zink

Het was een gezellig komen en gaan vandaag. De eerste die langskwam, was de postbode. Hij bracht onze nieuwe douchegoot, die ik komende week in de badkamer ga monteren. Meteen daarna kwam Kees Kroese langs. U weet wel, de “oesterman” van ons feestje. Hij was niet alleen. Hij was samen met Bertus. Bertus is officieel een hond, maar als je snel kijkt zou je ook kunnen denken dat het een volwassen bruine beer is. Dankzij Kees en Bertus realiseerde ik me nog maar eens opnieuw hoe gelukkig wij mogen zijn met dat grote huis van ons. Waar honden als Bertus zich meestal al bij binnenkomst af lijken te vragen of ze eerst het bijzettafeltje of eerst de schemerlamp omver zullen lopen, had de enorme ruimte van onze woonkamer een wonderbaarlijk kalmerend effect op hem. Hij rende een keer het huis op en neer, en besloot meteen daarna om verder veilig aan onze voeten te blijven liggen. Een normale keuken zou dan meteen vol geweest zijn, maar wij vergaten bijna dat hij er was. Het was reuze gezellig met Kees, en ik had nog wel uren door kunnen kletsen, ware het niet dat er inmiddels allerlei activiteiten op het dak gaande waren.

Bart zat op het dak. Hij was de zinken lijsten met kraaldeel aan het monteren.

Bart timmerde aan de ene kant van het dak de lijsten vast, terwijl aan de andere kant Paco (Bootvluchteling uit Catalonië) met het soldeerijzer aan de gang was.

Rond een uur of drie werden ook de vergaarbakken op de regenpijpen gemonteerd. Wel zo fijn voor de buren, die nu niet meer bij elke regenbui in de overlast van onze watervallen hoeven te zitten.

Pas tegen vier uur was ik weer alleen in het huis. Daarna had ik net genoeg tijd om de laatste bakstenen in de badkamer te metselen. Want jawel, dat metselen is gelukt. Ik heb inmiddels ontdekt dat ik bij mijn eerste pogingen veel te droge mortel had gebruikt. Hij moet juist lekker vet en vochtig zijn, zoals ik van Jan Verburg geleerd heb. Het muurtje staat nu als een huis.